Bus 12 S in de tropen
Door: Ingeborg
Blijf op de hoogte en volg Ingeborg
22 Oktober 2005 | Tanzania, Machame
Lieve allemaal!
Zaterdag; dus tijd om naar ' de grote stad' te gaan. Dat betekent; de berg af in een dalla-dalla zonder schokdempers met daarin zo'n 30 mensen (met authentieke Afrikaanse zweetlucht)terwijl er eigenlijk maar 15 inpassen. Sorry mam, maar anders moet ik lopen...Gelukkig zijn we veilig in Moshi aangekomen. Een hele ervaring om vanuit ons rustige dorpje in de stad te zijn. De hele week al boodschappenlijsten gemaakt om alles te kunnen kopen wat we in Machame niet hebben. Een dieet van tomaat en ui met rijst (die altijd naar zand blijft smaken, zelfs als hij gewassen is) gaat na een paar weken vast vervelen. We worden gelukkig steeds inventiever en draaien toch al hele lekkere gerechten in elkaar. hartige taart met tomaat en ui, pasta met tomaat en ui, curry met tomaat en ui. Haha,gelukkig kunnen we op de markt soms ook wat fruit, paprika's, aubergines en eieren krijgen, dus we hebben niets te klagen!
De afgelopen week hebben we doorgebracht op de 'outpatient department (OPD)', oftwel; de poli en EHBO ineen. Afwisselend zaten we bij 1 van de 3 clinical officers en probeerden iets te snappen van de anamnese. Gelukkig is ons medisch Swahili flink vooruit gegaan en lukt het nu al om zelf een beetje aan te modderen. Blijft wel frustrerend, dat juist de communicatie, die ik nou net zo leuk vind aan de geneeskunde, hier het grootste struikelblok is. Maar gelukkig hoef je voor het lichamelijk onderzoek niet meer te weten dan ' hema sana'(diep zuchten).
Het is wel even wennen aan de manier van werken hier. Op zich weten de clinical officers veel, ze zijn vooral praktisch erg goed en zetten zo even een arm of hechten een diepe wond, maar toch merk je geregeld dat ze wel heel kort door de bocht gaan. Bijna elke patient krijgt een antibioticakuur mee (of nee, meteen maar 2). De enige reden dat ze hier nog geen resistentie hebben is volgens mij dat het aantal mensen dat naar het ziekenhuis komt gewoon te klein is in vergelijking met de totale bevolking..
De HIV-test heet hier geen HIV-test, maar VIGS-test, een speciale codenaam die in elk ziekenhuis anders is, om t een beetje discreet te houden. We zien veel patienten met dezelfde problemen als in Nederland, alleen wordt hier altijd op malaria getest en komen mensen pas laat naar het ziekenhuis, waardoor ik al de vreselijkste gedehydreerde en uitgemergelde mensen heb gezien. Gister geprobeerd een infuus in te brengen bij een man met een onmeetbare bloeddruk. Dat was dus geen succes...
We slingeren nog een beetje heen en weer in onze beleving. De ene dag zie je ontzettend veel, zit je bij een CO (clinical officer) die heel nauwkeurig en op voorlichting aan patienten gericht is, en heb je echt het idee dat mensen geholpen worden. De volgende dag ga je mee op ward round en kom je een vrouw tegen die eigenlijk al ontslagen zou worden, maar gelukkig net op tijd gezien wordt door een arts, en een cervixcarcinoom graad 4 blijkt te hebben op haar 35e... waarna je een man ziet met ernstig hartfalen die op de IC zuiurstof krijgt via een neussonde..tja!
Op de momenten dat het wat rustiger is zijn we meegeweest op ward round (studenten die bibberen onder het strenge regime van de arts, maar wel heel leerzaam) en hebben we een kijkje genomen in de school voor clinical officers.
Zoals het een echte vrijdag betaamd was het gisteren flink druk; een schoolvoorbeeld van hartfalen, een ernstig ziek Masai-kindje, een hoop snijwonden en een aanrijding. Van 'acute opvang' hebben ze hier toch niet gehoord. Een meisje dat bewusteloos binnenkomt in een zeer aparte tonische toestand wordt rustig neergeleg. Binnen no-time staan er 6 studenten omheen die dat bere-interessant vinden. Maar iets doen, ho maar! Na 10 minuten komt er op z'n gemak eens een CO aangelopen, die het wel prima vindt dat wij ondertussen, samen met een daadkrachtige verpleegkundige , de vitale functies en pupilreflex zijn gaan controleren. Kortom, goede en minder goede dagen, maar wel veel te leren, ook al is het even wennen aan het feit dat de hulp voor de patient niet altijd meer zal baten..
ons avondprogramma bestaat uit koken, studeren, lezen, en dan ga ik hier ook nog eens 6 dagen in de week naar de kerk... jullie herkennen me niet meer terug!
Mijn uur is al bijna om, en heb jullie nog niet eens verteld over mijn lunch met een Masai (ja mam, ik kan ' de blanke Masai'deel 2 al gaan schrijven), kilimanjaro bier in het dorp, en onze gast uit Amerika.. to be continued!
liefs, Ing
Zaterdag; dus tijd om naar ' de grote stad' te gaan. Dat betekent; de berg af in een dalla-dalla zonder schokdempers met daarin zo'n 30 mensen (met authentieke Afrikaanse zweetlucht)terwijl er eigenlijk maar 15 inpassen. Sorry mam, maar anders moet ik lopen...Gelukkig zijn we veilig in Moshi aangekomen. Een hele ervaring om vanuit ons rustige dorpje in de stad te zijn. De hele week al boodschappenlijsten gemaakt om alles te kunnen kopen wat we in Machame niet hebben. Een dieet van tomaat en ui met rijst (die altijd naar zand blijft smaken, zelfs als hij gewassen is) gaat na een paar weken vast vervelen. We worden gelukkig steeds inventiever en draaien toch al hele lekkere gerechten in elkaar. hartige taart met tomaat en ui, pasta met tomaat en ui, curry met tomaat en ui. Haha,gelukkig kunnen we op de markt soms ook wat fruit, paprika's, aubergines en eieren krijgen, dus we hebben niets te klagen!
De afgelopen week hebben we doorgebracht op de 'outpatient department (OPD)', oftwel; de poli en EHBO ineen. Afwisselend zaten we bij 1 van de 3 clinical officers en probeerden iets te snappen van de anamnese. Gelukkig is ons medisch Swahili flink vooruit gegaan en lukt het nu al om zelf een beetje aan te modderen. Blijft wel frustrerend, dat juist de communicatie, die ik nou net zo leuk vind aan de geneeskunde, hier het grootste struikelblok is. Maar gelukkig hoef je voor het lichamelijk onderzoek niet meer te weten dan ' hema sana'(diep zuchten).
Het is wel even wennen aan de manier van werken hier. Op zich weten de clinical officers veel, ze zijn vooral praktisch erg goed en zetten zo even een arm of hechten een diepe wond, maar toch merk je geregeld dat ze wel heel kort door de bocht gaan. Bijna elke patient krijgt een antibioticakuur mee (of nee, meteen maar 2). De enige reden dat ze hier nog geen resistentie hebben is volgens mij dat het aantal mensen dat naar het ziekenhuis komt gewoon te klein is in vergelijking met de totale bevolking..
De HIV-test heet hier geen HIV-test, maar VIGS-test, een speciale codenaam die in elk ziekenhuis anders is, om t een beetje discreet te houden. We zien veel patienten met dezelfde problemen als in Nederland, alleen wordt hier altijd op malaria getest en komen mensen pas laat naar het ziekenhuis, waardoor ik al de vreselijkste gedehydreerde en uitgemergelde mensen heb gezien. Gister geprobeerd een infuus in te brengen bij een man met een onmeetbare bloeddruk. Dat was dus geen succes...
We slingeren nog een beetje heen en weer in onze beleving. De ene dag zie je ontzettend veel, zit je bij een CO (clinical officer) die heel nauwkeurig en op voorlichting aan patienten gericht is, en heb je echt het idee dat mensen geholpen worden. De volgende dag ga je mee op ward round en kom je een vrouw tegen die eigenlijk al ontslagen zou worden, maar gelukkig net op tijd gezien wordt door een arts, en een cervixcarcinoom graad 4 blijkt te hebben op haar 35e... waarna je een man ziet met ernstig hartfalen die op de IC zuiurstof krijgt via een neussonde..tja!
Op de momenten dat het wat rustiger is zijn we meegeweest op ward round (studenten die bibberen onder het strenge regime van de arts, maar wel heel leerzaam) en hebben we een kijkje genomen in de school voor clinical officers.
Zoals het een echte vrijdag betaamd was het gisteren flink druk; een schoolvoorbeeld van hartfalen, een ernstig ziek Masai-kindje, een hoop snijwonden en een aanrijding. Van 'acute opvang' hebben ze hier toch niet gehoord. Een meisje dat bewusteloos binnenkomt in een zeer aparte tonische toestand wordt rustig neergeleg. Binnen no-time staan er 6 studenten omheen die dat bere-interessant vinden. Maar iets doen, ho maar! Na 10 minuten komt er op z'n gemak eens een CO aangelopen, die het wel prima vindt dat wij ondertussen, samen met een daadkrachtige verpleegkundige , de vitale functies en pupilreflex zijn gaan controleren. Kortom, goede en minder goede dagen, maar wel veel te leren, ook al is het even wennen aan het feit dat de hulp voor de patient niet altijd meer zal baten..
ons avondprogramma bestaat uit koken, studeren, lezen, en dan ga ik hier ook nog eens 6 dagen in de week naar de kerk... jullie herkennen me niet meer terug!
Mijn uur is al bijna om, en heb jullie nog niet eens verteld over mijn lunch met een Masai (ja mam, ik kan ' de blanke Masai'deel 2 al gaan schrijven), kilimanjaro bier in het dorp, en onze gast uit Amerika.. to be continued!
liefs, Ing
-
22 Oktober 2005 - 08:52
Jessica:
Zucht...
Ben slechts een kléin beetje jaloers...
Dikke kus! -
22 Oktober 2005 - 09:04
Marjo:
nouw!! ik wil ook! ik zit hier gewoon met mijn neus in de studieboeken omdat ik weer eens een tentamen heb binnenkort... beetje groot verschil.
kus! -
22 Oktober 2005 - 12:39
Lot:
Hee lieve ing! Wat een verhalen allemaal van jou en netje (krijg jullie berichten iedere keer tegelijk haha) maar jullie kookkunsten gaan er vast op vooruit met inkopen uit de grote stad! Wel nare dingen die je zo ziet allemaal liggend op de gang zeg, dat brengt weer wat meer perspectief naar onze Nl gezondheidszorg...In ieder geval dikke kussen uit Utrecht! x Lot -
23 Oktober 2005 - 11:08
Tante Annie:
Lieve Ingeborg,
Fantastisch dat ik kan mee-genieten van je erg
interessante reis.
Veel sterkte en lieve groeten, Tante Annie -
23 Oktober 2005 - 12:08
Mams:
Lieve Ing,
't is maar goed dat we alles pas achteraf lezen! Nu blijft het een fantastische "avonturen/doktersroman" voor ons.Mijn hemel wat een belevenissen in 1! week! Lijkt me toch een groter contrast dan vorig jaar Suriname voor je, of niet?
Zijn benieuwd naar jullie nieuwe "weekmenu", de Amerikaanse logé,de zondagsdienst in de kerk,én jullie belevenissen volgende week! Is er nu écht niéts wat tegenvalt? Op deze manier blijven we jaloers hoor!!
Dikke kus én liefs, mams én paps -
23 Oktober 2005 - 13:12
Audrey:
Cool zeg om al die avondturen te lezen. Denk dat ik ook maar mijn stage is een land ver van Nederland ga doen... haha!! Als je terug bent mag je een keertje voor je huis koken. Wel graag met tomaat en ui!!
Succes en veel plezier nog!!
X Au3 -
23 Oktober 2005 - 15:25
Oma Jannij:
Lieve Ingeborg,
Heerlijk jouw verhalen en je beschrijft het zo goed,
fijn om te lezen en mee te beleven.Wat doe je veel indrukken op lieverd.
Ben dankbaar dat ik dit allemaal mag meebeleven.
Geniet maar en leer maar
nu het kan.
Liefs van mij,een groet voor Annette,knuffel Oma -
23 Oktober 2005 - 17:33
Mash:
Lieve Inki, leuk om te horen dat alles zo goed gaat! geniet ervan :)
Dikke knuffel, mash -
23 Oktober 2005 - 17:45
Astrid:
Hey lieverd!
Klinkt niet heel gevarieerd nee jullie dieet! Maar je wordt er wel creactief van volgens mij! Hier in Utrecht ook alles goed! Werkgroep 7 mist jullie wel hoor!
kus Astrid -
24 Oktober 2005 - 02:03
Noor:
Kom maar lekker ook hier in Amerika stage lopen. Ik ben heel goed met tomaat en ui gerechten.....
Ergens is het net alsof ik wat hoor over de Apalachens hier....dat is zo'n atmoede hier en vreselijke slechte geneesbehandeling tyerwijl het b.v. hier in Florida heel goed is.
Ik snap niets van deze wereld. Geniet zo van jouw verhalen en belevenisen, geweldig.
Liefs, noor en Lou says Howdy! -
25 Oktober 2005 - 06:43
De Brouwers:
Wat maak je daar toch allemaal mee? En wat een ervaring? Ingeborg,we blijven je avontuurlijke belevenissen volgen.Nog veel succes en tot gauw. -
25 Oktober 2005 - 08:47
José:
Klinkt zo cool en herkenbaar. Wind je in ieder geval niet te veel op over de trage gang van zaken, verbaas je, doe wat je kunt en accepteer, anders gaat het niet!
Heel veel succes en ik ben benieuwd naar je nieuwe bericht!
Jose -
25 Oktober 2005 - 17:47
Chris:
lijkt me goed voor je histamineopbouw al die tomaat'heb je geen last van muggen en andere beesten?en denk je wat de mannen betrefd nog wel af en toe aan de raad van je oude tante?verder lijkt het me geweldig bij jullie en schrijf je weer enig,hoop dat je ons regelmatig mee kunt laten genieten. heel veel liefs van ons vieren -
26 Oktober 2005 - 18:24
Jossi:
Lieve Ing, wat een fantastische reis weer...ik kom je bijna achterna vliegen! Wat een bizarre avonturen weer! Net Suriname, maar dan HEEEEEL anders.... En niet vergeten te genieten hoef ik tegen jou niet te zeggen...
Dikke kus! -
26 Oktober 2005 - 22:01
Mischa:
Zo te zien & te lezen heb je het weer prima voor elkaar! Echt super die verhalen.. Ik wil ook snel weer op stage in 't buitenland als ik dit lees! Als je terugkomt is het wel weer tijd voor een reunie denk ik zo.. Jij je Tanzania verhalen, ik de al zo lang beloofde DVD met Surinaamse hoogtepunten, en de rest van COVAB 1&2 zal ook genoeg beleefd hebben!
Heel veel plezier nog,
Dikke Kus *Mischa -
27 Oktober 2005 - 14:08
Hilde:
Hamjambo Ingeborg na Annet!
Habari gani??? Habari za kazi? Ingeborg, unaandika makala nzuri! Ninafurahi kusafari Tanzania pia. Kesho kutwa, tutakuwa na somo la kiswahili mwisho wa wote. Tutakupa mwalimu Willem zawadi. Je, sasa mnasema kiswahili nzuri? Basi, kwaheri ya kuonana!
Hilde -
28 Oktober 2005 - 19:41
Julia En Ellen:
Hamjambo Ingeborg en Annette!
Wij willen ook!!!!!!!!
Wow, wat een gave verhalen! We zijn heel benieuwd hoe het er in het echt is...
Stomme vraag, is er naast internet ook acrobat reader? Julia wil namelijk heel graag EBCR's schrijven als ze daar is (daar kom je nog wel achter in jaar 6....).
Klinkt goed verder en als jullie nog tips hebben voor onze voorbereiding, mail ons maar!
Veel succes en vooral veel plezier!
Tutaonana -
01 November 2005 - 15:39
Michelle (zusje Van Annette):
Hee Ingeborg,
Heel leuk om ook jou reisverhalen te lezen!Dubbel genieten. Gelukkig dat het goed gaat. Geniet ervan!!
Liefs -
02 November 2005 - 10:48
Morna:
Geweldig!! Wat klinkt dat allemaal heerlijk herkenbaar (heimwee..). Zweetlucht in dalla-dalla, studenten die niks durven zeggen tegen de erg 'belangrijke' dokter, rare triage, lekker vers fruit?, hoevaak ben je al ten huwelijk gevraagd? etc. Laat het allemaal maar gewoon over je heen komen want veel kun je er toch niet aan doen (soms errug frustrerend!) Maar geniet van alles om je heen, want voor je het weet ben je weer in Nederland..Ben erg benieuwd naar de volgende verhalen.
Liefs -
04 November 2005 - 13:31
Mams:
Hoi Ing,
Zag dat je net bij Stella een reactie geplaatst had. En dat je de mijne bij haar ook hebt gezien, Mooi zo, was natuurlijk ook de bedoeling!! Ha, Ha! Geinig om ook zo "cross-gewijs" [ is dit een woord?, maar je snapt vast wat ik bedoel] contact te hebben. Meissie, we hopen snel weer iets van je te lezen. Jammer dat sms-en niet meer lukt! Dikke kus, mam
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
