Bus 12 S in de tropen

Lieve allemaal!
Zaterdag; dus tijd om naar ' de grote stad' te gaan. Dat betekent; de berg af in een dalla-dalla zonder schokdempers met daarin zo'n 30 mensen (met authentieke Afrikaanse zweetlucht)terwijl er eigenlijk maar 15 inpassen. Sorry mam, maar anders moet ik lopen...Gelukkig zijn we veilig in Moshi aangekomen. Een hele ervaring om vanuit ons rustige dorpje in de stad te zijn. De hele week al boodschappenlijsten gemaakt om alles te kunnen kopen wat we in Machame niet hebben. Een dieet van tomaat en ui met rijst (die altijd naar zand blijft smaken, zelfs als hij gewassen is) gaat na een paar weken vast vervelen. We worden gelukkig steeds inventiever en draaien toch al hele lekkere gerechten in elkaar. hartige taart met tomaat en ui, pasta met tomaat en ui, curry met tomaat en ui. Haha,gelukkig kunnen we op de markt soms ook wat fruit, paprika's, aubergines en eieren krijgen, dus we hebben niets te klagen!
De afgelopen week hebben we doorgebracht op de 'outpatient department (OPD)', oftwel; de poli en EHBO ineen. Afwisselend zaten we bij 1 van de 3 clinical officers en probeerden iets te snappen van de anamnese. Gelukkig is ons medisch Swahili flink vooruit gegaan en lukt het nu al om zelf een beetje aan te modderen. Blijft wel frustrerend, dat juist de communicatie, die ik nou net zo leuk vind aan de geneeskunde, hier het grootste struikelblok is. Maar gelukkig hoef je voor het lichamelijk onderzoek niet meer te weten dan ' hema sana'(diep zuchten).
Het is wel even wennen aan de manier van werken hier. Op zich weten de clinical officers veel, ze zijn vooral praktisch erg goed en zetten zo even een arm of hechten een diepe wond, maar toch merk je geregeld dat ze wel heel kort door de bocht gaan. Bijna elke patient krijgt een antibioticakuur mee (of nee, meteen maar 2). De enige reden dat ze hier nog geen resistentie hebben is volgens mij dat het aantal mensen dat naar het ziekenhuis komt gewoon te klein is in vergelijking met de totale bevolking..
De HIV-test heet hier geen HIV-test, maar VIGS-test, een speciale codenaam die in elk ziekenhuis anders is, om t een beetje discreet te houden. We zien veel patienten met dezelfde problemen als in Nederland, alleen wordt hier altijd op malaria getest en komen mensen pas laat naar het ziekenhuis, waardoor ik al de vreselijkste gedehydreerde en uitgemergelde mensen heb gezien. Gister geprobeerd een infuus in te brengen bij een man met een onmeetbare bloeddruk. Dat was dus geen succes...
We slingeren nog een beetje heen en weer in onze beleving. De ene dag zie je ontzettend veel, zit je bij een CO (clinical officer) die heel nauwkeurig en op voorlichting aan patienten gericht is, en heb je echt het idee dat mensen geholpen worden. De volgende dag ga je mee op ward round en kom je een vrouw tegen die eigenlijk al ontslagen zou worden, maar gelukkig net op tijd gezien wordt door een arts, en een cervixcarcinoom graad 4 blijkt te hebben op haar 35e... waarna je een man ziet met ernstig hartfalen die op de IC zuiurstof krijgt via een neussonde..tja!
Op de momenten dat het wat rustiger is zijn we meegeweest op ward round (studenten die bibberen onder het strenge regime van de arts, maar wel heel leerzaam) en hebben we een kijkje genomen in de school voor clinical officers.
Zoals het een echte vrijdag betaamd was het gisteren flink druk; een schoolvoorbeeld van hartfalen, een ernstig ziek Masai-kindje, een hoop snijwonden en een aanrijding. Van 'acute opvang' hebben ze hier toch niet gehoord. Een meisje dat bewusteloos binnenkomt in een zeer aparte tonische toestand wordt rustig neergeleg. Binnen no-time staan er 6 studenten omheen die dat bere-interessant vinden. Maar iets doen, ho maar! Na 10 minuten komt er op z'n gemak eens een CO aangelopen, die het wel prima vindt dat wij ondertussen, samen met een daadkrachtige verpleegkundige , de vitale functies en pupilreflex zijn gaan controleren. Kortom, goede en minder goede dagen, maar wel veel te leren, ook al is het even wennen aan het feit dat de hulp voor de patient niet altijd meer zal baten..
ons avondprogramma bestaat uit koken, studeren, lezen, en dan ga ik hier ook nog eens 6 dagen in de week naar de kerk... jullie herkennen me niet meer terug!
Mijn uur is al bijna om, en heb jullie nog niet eens verteld over mijn lunch met een Masai (ja mam, ik kan ' de blanke Masai'deel 2 al gaan schrijven), kilimanjaro bier in het dorp, en onze gast uit Amerika.. to be continued!
liefs, Ing