Wilde dieren, bodyguards en meisjesdromen!

Na 6 weken Afrika tijd voor de optimale integratietest; een weekend bij een Afrikaanse familie. Dan blijken zelfs tussen de meest moderne, hoog opgeleide nurse en ons de cultuurverschillen groot te zijn. Een weekend lang het gevoel als statussymbool in het dorp te fungeren en als we 6 uur na de aanzet om naar de markt te gaan nog steeds niet verder dan 300 m van huis beland zijn, raakt zelfs ons aanpassingsvermogen ee beetje op. Natuurlijk ook een bijzondere en leerzame ervaring, al was het alleen maar om de religieuze video's waardoor onze bijbelkennis weer wat opgefrist is. (en wij maar denken dat we een avondje zwijmelvideo's gingen kijken)
Terug in Machame weer even met mijn neus op de Afrikaanse werkelijkheid gedrukt; bij mijn eerste reanimatiepoging word het zeer duidelijk dat ik de enige ben die moeite doet de patient te redden. 2 nurses en een student met hun handen op de rug, duidelijk niet blij als ik binnen kom rennen. Op mijn vraag of er niets moet gebeuren is het onwillige antwoord; 'o jeah, you can resuscitate' en dan een fluisterend ' he's positive' . Afrika, HIV positief en zelfs in het ziekenhuis nog niet zeker van optimale zorg.
Gelukkig vertrekken we daarna voor een hoognodige break; ietwat onwillig turnen we ons om tot echte toeristen; dakje van de auto, decent mouwtjes uit, doekje in je jaar, zonnebril op en onze safari kan beginnen. 5 dagen lang zijn we de malaika's (engeltjes) van onze 3 bodyguards die met hun woeste blikken elke man (of leeuw) die tot op minder dan 10 m durft te naderen, verjagen. Wat de big 5 is weten we niet (maar zien we uiteindelijk wel), onze wensen zijn van andere aard; mijn vurige wens een giraf voor me de weg te zien oversteken komt de eerste dag al uit, annet's flamingo's vereisen een programmaverandering en blijken wat lastiger. Tja, en verder; veel uurtjes in de auto zingend op de achterbank, slappe lach om een enthousiaste francaise met haar ' laion, laion, oversere' , woest gebarend alsof we zo blind zijn dat we 4 leeuwen op de weg niet zouden opmerken. In de Serengeti in je tentje wakker worden van een passerende leeuw, een cheetahmamma die met haar kindjes een antilope verslind terwijl een hyena nadert, ontbijt met de olifanten en daarna terechtkomen in de grote trek van de zebra's en buffels; duizenden dieren waar je maar kijkt, het Lion King gevoel ten top. Ja, zelfs als je eigenlijk geen toerist wilt zijn, is een safari echt fantastisch!
Na 5 dagen zetten onze mannen ons 's ochtends op het vliegveld af voor het volgende avontuur; 3 dagen met de Flying Medical Service mee. Onze mannen kijken wat bezorgd als blijkt dat zowel onze piloot als de nurse vrouwen zijn, wij zijn blij met wat vrouwelijk gezelschap.
Meisjesdromen komen uit, afrikagevoel ten top. Elk een dag mee het vliegtuig in, landen op een landingsbaan van rood zand waarnaast tientallen Masaivrouwen en kinderen staan te wachten. In een propvol hutje van twijgen weeg ik de kinderen, terwijl Rebecca en Ann vaccinaties geven. De Masaimannen gluren stiekem mee door de gaten in het hutje. 2 uur later is de chaos van huilende kinderen en dringende mensen voorbij en stappen we eer het vliegtuig in, op naar de volgende kliniek. Ook hier een massa mensen, ditmaal houden we spreekuur onder een boom. Ik leg me toe op de vaccinaties en ben al snel niet meer onder de indruk van het gehuil dat daarop volgt. Op mijn knien in het zand onderzoek ik de zwangere vrouwen. 2 masaimeisjes dansen voor het raam van het vliegtuig, gefascineerd door hun reflectie in het raam. Sinpel geluk, vrolijke, dankbare mensen die ons uitzwaaien als we op het heetst van de dag weer wegvliegen. Bij de laatste kliniek kunnen we nog net de ezels op de landingsbaan ontwijken. We lunchen onder de vleugel van het vliegtuig. De vrouwen wachten geduldig onder een grote boom terwijl de mannen ongegeneerd voor onze neus toekijken en zich verbazen over die blanke vrouwen die piloot en dokter zijn.
Een moeder houdt haar verbrande dochtertje vast; vanochtend hete pap gemorst. We besluiten dat Rebecca moeder en kind nu naar het ziekenhuisje in Emborath, onze thuisbasis vliegt. Maar dan blijken de mannen plotseling roet in het eten te gooien; het kind mag niet mee. Woeste blanke vrouwenogen en een fikse Swahili-reprimande blijken toch effect te hebben en de mannen binden in waarna het vliegtuig vertrekt en wij aan het werk gaan.
Om ons heen worden de babys gevoed en spelen de kinderen terwijl de vrouwen gemoedelijk kletsen en grapjes met ons maken. Tegen de tijd dat de laatste zwangere onderzocht is onder de speciaal aangewezen boom, komt Rebecca ons weer halen en vliegen we terug naar Emborath. Op sinterklaasavond eten we in het huis van de 2 moderne priesters die het hebben over popgroepen, de wallen in Amsterdam en USB-poorten.
Ware prioriteiten worden duidelijk als Padre Eusebio's mobiel afgaat ten teken dat het 'prayertime' is, maar niet voor de fles wijn leeg is.
De volgende dag worden onze laatste dromen werkelijkheid als we een zwangere vrouw ophalen en Annet en ik onze eerste vlieglessen krijgen en ons beiden 3 kwartier lang heer en meester over het Afrikaanse luchtruim voelen. Dokter en piloot, het zou een mooie combinatie zijn...