Lopen tot de zon komt...

Ja hoor, we leven nog! Weer een paar grammetjes lichter, maar vooral veel mentale bagage rijker. De afgelopen weken heben we ervaren dat ook het leven in Afrika niet altijd zo relaxed is. Soms is het toch niet zo heeeel leuk om de eerste hier te zijn...een heleboel mensen die zich (goedbedoeld) met ons programma bemoeien, natuurlijk meestal met het ongewenste effect, en dan ons verantwoordelijkheidsgevoel. Kortom, we hebben wat frustraties achter de rug.. of laat de hulp van boven ons eindelijk in de steek nu we nog steeds niet bekeerd zijn maar toch meezingen in het kerkkoor, schijnheilig bidden voor het eten als ons dat gevraagd word, ik een kerkkleedje gestolen heb en een waterballet heb veroorzaakt in de kerk??
Maar natuurlijk komt ook hier na de vele regen op de Kili en de wolk waar we continu in leven toch weer zonneschijn. Weer een stukje dieper het echte Afrika in. En dat blijft, behalve heel erg mooi en indrukwekkend, ook vaak heftig.
Een kinderkliniek in het ziekenhuis. Heel veel kinderen, heel heftig, veel kunnen helpen maar ook veel onmacht. Kinderen met cerebral palsy, syndromale kinderen, een jongetje met osteogenesis imperfecta die alles al gebroken heeft en volledig vervormd is... Medicijnen voor een week, en dan?
De volgende dag een palliative care clinic voor HIV-patienten. Weer zeer indrukwekkend, maar wel fantastisch dat er ook hier mensen zijn die hun best doen het leven zo draaglijk mogelijk te maken. Eindelijk aandacht voor de sociale problemen, geestelijke steun en natuurlijk geld. Medicijnen verstrekken is leuk, maar wat als je geen geld hebt om het voedsel te kopen waarmee je je medicijnen in moet nemen?
Een dag naar een dispensary (buitenpost) onderaan de berg waar we met open armen worden ontvangen, veel patienten zien, tusen de middag met de hele 5-koppige staf aan tafel zitten en aan het einde van de dag een escorte van dezelfde 5 lieve mensen naar de bus krijgen met het verzoek of we alsjeblieft een week kunnen komen. Niet te geloven dat je zo ontzettend welkom bent terwijl je toch eigenlijk hun territorium binnenkomt en ze dan ook moeten slikken dat hun patienten liever door een blanke onderzocht worden?
En toen.... 6 dagen naar Nomeuti, een dispensary ergens op de Masai-vlakte. 6 heel bijzondere dagen die niet te beschrijven zijn, maar op ons allebei een onuitwisbare indruk gemaakt hebben.
In het donker een uur lang over een donkere vlakte zonder weg, geleid door de sterren en de maan die in de verte opkomt boven een kraakheldere Kili. Uitstappen bij het enige lichtje in de omgeving, en meteen 20 kinderen om je heen. Wat ben ik blij met mijn Swahili! De eerste 2 meisjes alleen die te gast zijn bij dokter Ole, een grote, indrukwekkende, vriendelijke, wijze Masai, een van de belangrijkste Masai-chiefs in Afrika. Buiten in het donker genieten we van de sterren, de heldere Kili, de heerlijke wind en het geluid van de koeien en ezels om ons heen. 's ochtends zien we pas waar we terechtgekomen zijn; een uitgestrekte rode vlakte met wat hutjes, ezels en koeien in de verte begeleid door kleurrijke Masai. We zijn 6 dagen lang helemaal gelukkig. 's ochtends patienten zien met zuster Mariki, lesgeven op het schooltje ' Old Mc Donald had a farm' , eindeloos spelen met de kinderen die altijd om ons huis hangen; dammen met soda-dopjes, er zat een klein zigeunermeisje, 's avonds komt Ole ons halen; let's go for a little walk, op weg om de verdwaalde koeien naar de boma terug te brengen en ondertussen fantastische gesprekken, klinische lessen (was it a Smith's or a Colesfracture) en de zon die ondergaat. Zaterdagochtend om 3 uur staat onze Masai op de stoep. Midden in de nacht op TEVA's door donker Afrika, volledig vertrouwend op onze Masai die ons ondertussen sporen leert lezen om wilde dieren op tijd op tijd op te merken. Onbeschrijvelijk bijzonder, we lopen en lopen en lopen, over de eindeloze vlakte, tot we tegen zessen aankomen bij een klein uitgezakt huisje op een heuveltje. En daar, zittend op een krukje terwijl de vrouw des huizes de koeien gaat melken voor de ' chai met maziwa' komt de zon op...
Ole is door zijn volk aangewezen en loopt als counsellor uren om te bemiddelen bij conflicten en problemen op te lossen. De missie van vandaag; De ouders van Simon ervan overtuigen dat ze hun zoon naar school moeten laten gaan. Ongelooflijk; 3 uur lopen voor de toekomst van een jongen! Na een uur praten zijn ze eruit en gaan wij weer op weg. Rood zand, baobabbomen en om het kwartier nieuwe hutjes waar we chai moeten komen drinken. Daar zit je dan, om 7 uur 's ochtends op een steen tussen 2 Masai...24 vliegen in de veel te zoete thee met melk en slikken maar tot Ole zegt: ' Let's go' en hetzelfde ritueel zich na 10 minuten weer herhaalt.
We voelen ons bevoorrecht dit zomaar mee te mogen maken; en het is nog niet voorbij; 's avonds komen de vijana (jongemannen) ons halen om naar hun rituele dansen te kijken, die hen moeten voorbereiden op een belangrijke taak: het doden van een leeuw. Weer lopen we op slippers de donkere nacht in, zomaar achter een Masaiknul van 18 met een grote speer aan. 15 jongens op een rij met lange stokken, die wilde kreten slaken en woest heen en weer springen. Niemand lijkt het vreemd te vinden dat wij daar staan. Is dit echt?
In de schemering op huisbezoek bij een patient die wij willen meenemen naar het ziekenhuis de volgende dag, maar vader wil eerst advies van Ole want ze hebben geen geld. Zittend op een steen met alweer een kopje chai medische discussies. In het donker onder de sterrenhemel de slappe lach met onze wijze Masai die ons zoveel geleerd heeft. En dan is het alweer dinsdag...we zwaaien naar de massa kinderen, Paulo met zijn glimoogjes, Aleys, de grote liefde van Annette, en rijden terug naar Machame met naast ons onze patient die natuurlijk met ons meegaat.
Een plekje in ons hart, dierbare kumbukumbu..