Lopen tot de zon komt...
Door: Ingeborg
Blijf op de hoogte en volg Ingeborg
24 November 2005 | Tanzania, Machame
Ja hoor, we leven nog! Weer een paar grammetjes lichter, maar vooral veel mentale bagage rijker. De afgelopen weken heben we ervaren dat ook het leven in Afrika niet altijd zo relaxed is. Soms is het toch niet zo heeeel leuk om de eerste hier te zijn...een heleboel mensen die zich (goedbedoeld) met ons programma bemoeien, natuurlijk meestal met het ongewenste effect, en dan ons verantwoordelijkheidsgevoel. Kortom, we hebben wat frustraties achter de rug.. of laat de hulp van boven ons eindelijk in de steek nu we nog steeds niet bekeerd zijn maar toch meezingen in het kerkkoor, schijnheilig bidden voor het eten als ons dat gevraagd word, ik een kerkkleedje gestolen heb en een waterballet heb veroorzaakt in de kerk??
Maar natuurlijk komt ook hier na de vele regen op de Kili en de wolk waar we continu in leven toch weer zonneschijn. Weer een stukje dieper het echte Afrika in. En dat blijft, behalve heel erg mooi en indrukwekkend, ook vaak heftig.
Een kinderkliniek in het ziekenhuis. Heel veel kinderen, heel heftig, veel kunnen helpen maar ook veel onmacht. Kinderen met cerebral palsy, syndromale kinderen, een jongetje met osteogenesis imperfecta die alles al gebroken heeft en volledig vervormd is... Medicijnen voor een week, en dan?
De volgende dag een palliative care clinic voor HIV-patienten. Weer zeer indrukwekkend, maar wel fantastisch dat er ook hier mensen zijn die hun best doen het leven zo draaglijk mogelijk te maken. Eindelijk aandacht voor de sociale problemen, geestelijke steun en natuurlijk geld. Medicijnen verstrekken is leuk, maar wat als je geen geld hebt om het voedsel te kopen waarmee je je medicijnen in moet nemen?
Een dag naar een dispensary (buitenpost) onderaan de berg waar we met open armen worden ontvangen, veel patienten zien, tusen de middag met de hele 5-koppige staf aan tafel zitten en aan het einde van de dag een escorte van dezelfde 5 lieve mensen naar de bus krijgen met het verzoek of we alsjeblieft een week kunnen komen. Niet te geloven dat je zo ontzettend welkom bent terwijl je toch eigenlijk hun territorium binnenkomt en ze dan ook moeten slikken dat hun patienten liever door een blanke onderzocht worden?
En toen.... 6 dagen naar Nomeuti, een dispensary ergens op de Masai-vlakte. 6 heel bijzondere dagen die niet te beschrijven zijn, maar op ons allebei een onuitwisbare indruk gemaakt hebben.
In het donker een uur lang over een donkere vlakte zonder weg, geleid door de sterren en de maan die in de verte opkomt boven een kraakheldere Kili. Uitstappen bij het enige lichtje in de omgeving, en meteen 20 kinderen om je heen. Wat ben ik blij met mijn Swahili! De eerste 2 meisjes alleen die te gast zijn bij dokter Ole, een grote, indrukwekkende, vriendelijke, wijze Masai, een van de belangrijkste Masai-chiefs in Afrika. Buiten in het donker genieten we van de sterren, de heldere Kili, de heerlijke wind en het geluid van de koeien en ezels om ons heen. 's ochtends zien we pas waar we terechtgekomen zijn; een uitgestrekte rode vlakte met wat hutjes, ezels en koeien in de verte begeleid door kleurrijke Masai. We zijn 6 dagen lang helemaal gelukkig. 's ochtends patienten zien met zuster Mariki, lesgeven op het schooltje ' Old Mc Donald had a farm' , eindeloos spelen met de kinderen die altijd om ons huis hangen; dammen met soda-dopjes, er zat een klein zigeunermeisje, 's avonds komt Ole ons halen; let's go for a little walk, op weg om de verdwaalde koeien naar de boma terug te brengen en ondertussen fantastische gesprekken, klinische lessen (was it a Smith's or a Colesfracture) en de zon die ondergaat. Zaterdagochtend om 3 uur staat onze Masai op de stoep. Midden in de nacht op TEVA's door donker Afrika, volledig vertrouwend op onze Masai die ons ondertussen sporen leert lezen om wilde dieren op tijd op tijd op te merken. Onbeschrijvelijk bijzonder, we lopen en lopen en lopen, over de eindeloze vlakte, tot we tegen zessen aankomen bij een klein uitgezakt huisje op een heuveltje. En daar, zittend op een krukje terwijl de vrouw des huizes de koeien gaat melken voor de ' chai met maziwa' komt de zon op...
Ole is door zijn volk aangewezen en loopt als counsellor uren om te bemiddelen bij conflicten en problemen op te lossen. De missie van vandaag; De ouders van Simon ervan overtuigen dat ze hun zoon naar school moeten laten gaan. Ongelooflijk; 3 uur lopen voor de toekomst van een jongen! Na een uur praten zijn ze eruit en gaan wij weer op weg. Rood zand, baobabbomen en om het kwartier nieuwe hutjes waar we chai moeten komen drinken. Daar zit je dan, om 7 uur 's ochtends op een steen tussen 2 Masai...24 vliegen in de veel te zoete thee met melk en slikken maar tot Ole zegt: ' Let's go' en hetzelfde ritueel zich na 10 minuten weer herhaalt.
We voelen ons bevoorrecht dit zomaar mee te mogen maken; en het is nog niet voorbij; 's avonds komen de vijana (jongemannen) ons halen om naar hun rituele dansen te kijken, die hen moeten voorbereiden op een belangrijke taak: het doden van een leeuw. Weer lopen we op slippers de donkere nacht in, zomaar achter een Masaiknul van 18 met een grote speer aan. 15 jongens op een rij met lange stokken, die wilde kreten slaken en woest heen en weer springen. Niemand lijkt het vreemd te vinden dat wij daar staan. Is dit echt?
In de schemering op huisbezoek bij een patient die wij willen meenemen naar het ziekenhuis de volgende dag, maar vader wil eerst advies van Ole want ze hebben geen geld. Zittend op een steen met alweer een kopje chai medische discussies. In het donker onder de sterrenhemel de slappe lach met onze wijze Masai die ons zoveel geleerd heeft. En dan is het alweer dinsdag...we zwaaien naar de massa kinderen, Paulo met zijn glimoogjes, Aleys, de grote liefde van Annette, en rijden terug naar Machame met naast ons onze patient die natuurlijk met ons meegaat.
Een plekje in ons hart, dierbare kumbukumbu..
Maar natuurlijk komt ook hier na de vele regen op de Kili en de wolk waar we continu in leven toch weer zonneschijn. Weer een stukje dieper het echte Afrika in. En dat blijft, behalve heel erg mooi en indrukwekkend, ook vaak heftig.
Een kinderkliniek in het ziekenhuis. Heel veel kinderen, heel heftig, veel kunnen helpen maar ook veel onmacht. Kinderen met cerebral palsy, syndromale kinderen, een jongetje met osteogenesis imperfecta die alles al gebroken heeft en volledig vervormd is... Medicijnen voor een week, en dan?
De volgende dag een palliative care clinic voor HIV-patienten. Weer zeer indrukwekkend, maar wel fantastisch dat er ook hier mensen zijn die hun best doen het leven zo draaglijk mogelijk te maken. Eindelijk aandacht voor de sociale problemen, geestelijke steun en natuurlijk geld. Medicijnen verstrekken is leuk, maar wat als je geen geld hebt om het voedsel te kopen waarmee je je medicijnen in moet nemen?
Een dag naar een dispensary (buitenpost) onderaan de berg waar we met open armen worden ontvangen, veel patienten zien, tusen de middag met de hele 5-koppige staf aan tafel zitten en aan het einde van de dag een escorte van dezelfde 5 lieve mensen naar de bus krijgen met het verzoek of we alsjeblieft een week kunnen komen. Niet te geloven dat je zo ontzettend welkom bent terwijl je toch eigenlijk hun territorium binnenkomt en ze dan ook moeten slikken dat hun patienten liever door een blanke onderzocht worden?
En toen.... 6 dagen naar Nomeuti, een dispensary ergens op de Masai-vlakte. 6 heel bijzondere dagen die niet te beschrijven zijn, maar op ons allebei een onuitwisbare indruk gemaakt hebben.
In het donker een uur lang over een donkere vlakte zonder weg, geleid door de sterren en de maan die in de verte opkomt boven een kraakheldere Kili. Uitstappen bij het enige lichtje in de omgeving, en meteen 20 kinderen om je heen. Wat ben ik blij met mijn Swahili! De eerste 2 meisjes alleen die te gast zijn bij dokter Ole, een grote, indrukwekkende, vriendelijke, wijze Masai, een van de belangrijkste Masai-chiefs in Afrika. Buiten in het donker genieten we van de sterren, de heldere Kili, de heerlijke wind en het geluid van de koeien en ezels om ons heen. 's ochtends zien we pas waar we terechtgekomen zijn; een uitgestrekte rode vlakte met wat hutjes, ezels en koeien in de verte begeleid door kleurrijke Masai. We zijn 6 dagen lang helemaal gelukkig. 's ochtends patienten zien met zuster Mariki, lesgeven op het schooltje ' Old Mc Donald had a farm' , eindeloos spelen met de kinderen die altijd om ons huis hangen; dammen met soda-dopjes, er zat een klein zigeunermeisje, 's avonds komt Ole ons halen; let's go for a little walk, op weg om de verdwaalde koeien naar de boma terug te brengen en ondertussen fantastische gesprekken, klinische lessen (was it a Smith's or a Colesfracture) en de zon die ondergaat. Zaterdagochtend om 3 uur staat onze Masai op de stoep. Midden in de nacht op TEVA's door donker Afrika, volledig vertrouwend op onze Masai die ons ondertussen sporen leert lezen om wilde dieren op tijd op tijd op te merken. Onbeschrijvelijk bijzonder, we lopen en lopen en lopen, over de eindeloze vlakte, tot we tegen zessen aankomen bij een klein uitgezakt huisje op een heuveltje. En daar, zittend op een krukje terwijl de vrouw des huizes de koeien gaat melken voor de ' chai met maziwa' komt de zon op...
Ole is door zijn volk aangewezen en loopt als counsellor uren om te bemiddelen bij conflicten en problemen op te lossen. De missie van vandaag; De ouders van Simon ervan overtuigen dat ze hun zoon naar school moeten laten gaan. Ongelooflijk; 3 uur lopen voor de toekomst van een jongen! Na een uur praten zijn ze eruit en gaan wij weer op weg. Rood zand, baobabbomen en om het kwartier nieuwe hutjes waar we chai moeten komen drinken. Daar zit je dan, om 7 uur 's ochtends op een steen tussen 2 Masai...24 vliegen in de veel te zoete thee met melk en slikken maar tot Ole zegt: ' Let's go' en hetzelfde ritueel zich na 10 minuten weer herhaalt.
We voelen ons bevoorrecht dit zomaar mee te mogen maken; en het is nog niet voorbij; 's avonds komen de vijana (jongemannen) ons halen om naar hun rituele dansen te kijken, die hen moeten voorbereiden op een belangrijke taak: het doden van een leeuw. Weer lopen we op slippers de donkere nacht in, zomaar achter een Masaiknul van 18 met een grote speer aan. 15 jongens op een rij met lange stokken, die wilde kreten slaken en woest heen en weer springen. Niemand lijkt het vreemd te vinden dat wij daar staan. Is dit echt?
In de schemering op huisbezoek bij een patient die wij willen meenemen naar het ziekenhuis de volgende dag, maar vader wil eerst advies van Ole want ze hebben geen geld. Zittend op een steen met alweer een kopje chai medische discussies. In het donker onder de sterrenhemel de slappe lach met onze wijze Masai die ons zoveel geleerd heeft. En dan is het alweer dinsdag...we zwaaien naar de massa kinderen, Paulo met zijn glimoogjes, Aleys, de grote liefde van Annette, en rijden terug naar Machame met naast ons onze patient die natuurlijk met ons meegaat.
Een plekje in ons hart, dierbare kumbukumbu..
-
24 November 2005 - 13:59
Jorien:
Wow! Alleen maar WOW! wat een mooi verhaal ing... -
24 November 2005 - 16:07
Astrid:
Ben ook helemaal onder de indruk, volgens mij komen jullie zo veel wijzer terug!
x Astrid -
24 November 2005 - 17:10
Lot:
Ohw ingie, ook wederom (ook al op netje haar site gezet) wat een indrukwekkende verhalen zeg. Snap dat dat continent helemaal letterlijk en figuurlijk diep in jullie is getrokken en daar denk ik nooit meer uitgaat. Wat heerlijk die gastvrijheid van die mensen en wat verschrikkelijk wat ze allemaal moeten doorstaan, hele dikke knuffels uit utrecht, Lot -
24 November 2005 - 18:08
Marjo:
wauw!! gaaf dan!! wat je daar allemaal wel niet leert. als het goed is krijg ik je zo even te spreken, want ook je kleine zusje heeft niet stil gestaan ;)
knuffel en kusje -
24 November 2005 - 19:00
Bram:
Hoi lieve Ing,
Om stil van te worden, met kippevel zitten lezen en genoten van de foto's
Kus Bram -
24 November 2005 - 19:00
Bram:
Hoi lieve Ing,
Om stil van te worden, met kippevel zitten lezen en genoten van de foto's
Kus Bram -
24 November 2005 - 19:27
Mams:
Lieve meis,
terwijl marjo nog met je aan het kletsen is heb ik nog een keer van dit bericht en van de foto,s genoten! Prachtig en ontroerend allebei!! Vond het heerlijk ["even??"] met je "bij te kletsen"![wat zal ik lekker slapen vannacht!]. Doen we nog eens hoor voor je definitief uit Machame weggaat!
Dikke kus, mam -
24 November 2005 - 21:53
Oma Jannij:
,Lieve Ingeborg,
Wat een schatje Inga Opu,de fotos met de Ouders is ook gaaf zou Marjo zeggen.Lieverd wat komt er veel op jullie pad,wat een ervaringen geweldig zoals jij het beschrijft.
de foto van het landschap doet me aan noord Nigeria denken met de luchten en de hutten.
Kunnen jullie het allemaal goed verwerken,het is wel veel he.
Fijn dat je dit mee mag maken meis,verheug me op jouw verhalen in Januari.
Geniet nog maar want de tijd gaat snel he,liefs van mij,dag Lieverd,groet voor Annette -
25 November 2005 - 01:59
Noor:
Wat geweldig. We zwaar lijkt me. Maar om daar te mogen helpen is toch wel geweldig. Fotos zijn
eindeloos. Inga Opu is beeldschoon, ook al de andere kinders.
Liefs en sterkte in jullie werk daar! -
25 November 2005 - 08:22
Chris:
lieve ing
een verhaal om alleen maar stil van te worden,en dikke tranen te voelen opkomen.meisje wat een ervaringen en wat zul je heen en weer worden geslingerd door emoties.je zult nooit meer dezelfde zijn als je terug komt.wat een geweldig babytje!stil van de fotos geworden.maar wat zullen jullie soms moe zijn.hou je taai en heel veel liefs van ons -
25 November 2005 - 08:41
Neelam:
lieve Ingeborg, wat een indrukwekkende verhalen!Ik wilde indertijd medicijnen gaan studeren en naar Afrika, maar heb op het allerlaatst een andere studiekeuze gemaakt. Daar heb ik jarenlang knagende spijt van gehad. Dat komt als ik jouw verhalen lees weer boven! Wat zou ik graag in je schoenen staan en wat vind ik het fantastisch dat je dit allemaal meemaakt. Geniet wat je genieten kan (en dat doe je zo te lezen!) en blijf vooral deze prachtige verhalen schrijven, wij genieten mee!
Alle goeds, Neelam -
25 November 2005 - 09:35
Jose:
lieve ingeborg
elke keer als ik weer een bericht van je lees, voel ik me weer een beetje terug in tanzania. Wat maak jij fantastische dingen mee zeg! Echt een superervaring. Geniet er van (dat doe je volgens mij ook) dat is het beste wat je kunt doen!
Heel veel liefs, José -
25 November 2005 - 17:14
JW:
Wauw, wat een geweldige ervaring! Ik kan me voorstellen dat het je niet ongemoeid laat wat je daar allemaal meemaakt. Zowel de leuke als de minder leuke dingen. Heel veel succes nog!
X -
25 November 2005 - 20:49
Mash:
ik kan alleenmaa blijven herhalen: klinkt gewelid
dikke zoen -
26 November 2005 - 07:53
Tante Annie:
Lieve Ingeborg, hier word ik alleen maar stil van Wat een indrukken en ervaringen voor jullie.Ben heel blij dat ik hier van mee mag genieten. Dikke knuffel !!!!!!!!!!!! -
26 November 2005 - 21:16
Papa Annette:
Mooi, mooi, wat een verhaal. Samen met Annettes verhaal komt een andere wereld tot leven.
Veel ervaring en gezondheid. -
27 November 2005 - 09:58
Anke:
Hallo Ingeborg,
Hier ben ik weer die collega van mama, ik geniet nog steeds ontzettend van wat je nu weer hebt geschreven en dan met die prachtige foto's, de tranen staan bij mij ook in de ogen, zou zelf vroeger ook zo graag zoiets als wat jij nu doet graag hebben ondernomen hebben. Blijf je nu volgen op de voet.
En natuurlijk ook in het kader van de doktersromans maar dat snap je natuurlijk wel. Doe je wel voorzichtig, zomaar meegaan met een 18 jarige knul met zo'n grote speer bij zich, vindt je dit niet eng?
Geniet nog met volle teugen en tot de volgende keer.
Anke -
27 November 2005 - 11:33
Audrey:
Wat bijzonder! Wat een andere wereld en dat toch op dezelfde aardbol als waar wij leven... -
27 November 2005 - 11:58
Stella:
Lieve Ing! Wat een belevenissen zeg. Heel indrukwekkend. Blij dat het goed met je gaat. Mooie foto's. Liefs -
27 November 2005 - 12:00
Kik:
Ontroerend Ingeborg, zoals je je tijd daar beschrijft. Een wijze les ook hoe je de tijd moet nemen om over de toekomst van een kind te beslissen. Tijd waar het ons westerlingen nogal eens aan ontbreekt. Groetjes Kik -
27 November 2005 - 13:36
De Brouwers:
Enig wat jij daar allemaal beleeft,heel bijzonder. Alleen al je verhaal maakt op ons heel veel indruk, heel apart. Blij dat we je weer eens kunnen zien; prachtige foto's. We zijn benieuwd naar je volgende belevenissen. Heel veel groetjes. -
28 November 2005 - 15:11
Pieter:
helden! -
29 November 2005 - 08:53
Daisy:
Hoi lief achternichtje,
Kreeg het adres van je site gisteren van je moeder. Leuk om al je verhalen en ervaringen te lezen. Zal een diepe indruk op je maken die je je hele leven lang niet zal vergeten. Gelukkig voor jou dat je vader je niet wil verkopen voor 80 koeien! Moest erg lachen om de oma-jurken onder de Masia-kleding, zag het helemaal voor me.
Geniet er nog even van meisje, ik volg je vanaf nu op de voet.
(krijg nu zelf ook zin in een trip naar Afrika, stond eigenlijk niet op mijn reis-wens-lijstje)
groetjes en liefs,
Daisy -
29 November 2005 - 19:09
Julia:
Hai Ingeborg en Annette,
Ik kan niet wachten tot wij er ook zijn...! Geniet er nog van hier is het herfst! Julia -
02 December 2005 - 13:14
Jan Oude Vrielink:
Wat een schiterende ervaring! En wat een prachtige natuur, bijna zo mooi als Twente! Bedankt voor de inzage in de wereld waarin dochter Julia straks terechtkomt. Houd je goed! -
07 December 2005 - 16:23
Mams:
Fijn dat we af en toe nog kunnen sms-en! Jammer dat internet stuk is bij jullie, zijn erg benieuwd naar alle nieuwe belevenissen van de safari en het Flying Docter-gebeuren! Wordt er nog gewerkt, of is het co-schap al klaar wat jullie betreft?!
Liefs en groetjes uit Leusden!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
