Missie Kilimanjaro en andere verschrikkingen....
Door: Ingeborg
Blijf op de hoogte en volg Ingeborg
26 December 2005 | Tanzania, Machame
Wekenlang een van de grootste stressoren in Afrika. Gaan we wel of niet de Kili beklimmen? Uiteindelijk toch de knoop maar doorgehakt met de beste motivatie ooit; hoe goed is het niet voor deze 2 perfectionistjes om ns iets te gaan doen waar je geen controle over hebt? En dus gaan wij er bij voorbaat al vanuit dat we denderende hoogteziekte krijgen en noooooit die top gaan halen, wel zo veilig... maar ondertussen? De dagen voor vertrek weer een flinke les in relativiteit. Op zoek naar kindjes voor haar onderzoek wordt met name Annet nog maar ns flink geconfronteerd met de gang van zaken hier. Op de IC liggen kinderen dood te gaan zonder infuus terwijl er nog geen dokter is geweest. De verpleegkundigen zijn te bang of te onervaren om de dokter te roepen, de arts te laks om zelf langs te komen, ons kan het al niet meer schelen of we onbeleefd zijn en dus halen we die dokter zelf wel. Maar baten doet het weinig, misschien alleen ons eigen geweten gesust, maar de kinderen gaan toch weer dood.
Annet rent 's avonds rondjes door het ziekenhuis om de doctor-on-call te vinden als ze een Masai-kindje van 3 maanden aantreft op de IC; ernstige ademnood, nog geen dokter gezien. Gelukkig ziet ook hij meteen dat het kind geintubeerd moet worden. Maar dan; intubatieset ver weg, batterijen op...Annet komt me halen en samen staan we 10 minuten lang angstig om ons heen te kijken op zoek naar een naald die dik genoeg is om een tracheostomie te doen mocht ze ophouden met ademen, voor de anesthesist eindelijk arriveerd en haar met veel moeite intubeerd. De volgende dag gaat het weer net als gewoonlijk verder; geen dokter geweest, het kindje nog steeds ernstig ziek, labbepalingen ' vergeten'... De Afrikaanse cultuur blijft er een van tegenstellingen; zo rechtlijnig als 3 spiekende studenten vandaag bij de examens van school gestuurd werden, zo laks en onverantwoordelijk in onze blanke ogen kan een arts zijn gang gaan als het gaat om mensenlevens.
De ochtend voor de Kili, election day in Tanzania, worden wij om 6.00 's ochtends besteld voor onze eindbeoordeling. Even snel op de IC gekeken, waar ons Masai-meisje eindelijk rustig lijkt te slapen. Net als onze supervisor heeft gezegd dat wij ons soms verantwoordelijker opstelden dan de artsen zelf (wat een introspectief evrmogen!!) horen we een vrouw huilen. We kijken elkaar aan, dit zal toch niet? Maar ja, het is waar; tijdens onze eindbeoordeling is 1 deur verder ons Masai-meisje overleden....Ik kijk naar t kleine meisje en aai haar armpje. Pole mama, pole bibi, een hand op de schouder van een verdwaasde mama en oma, en terwijl de
eerste bewoners het stemlokaal binnengaan om over de toekomst van dit land te beslissen, lopen we in de vroege ochtendzon naar huis. 2 kleine eigenwijze wazungu-meisjes die maar niet wilden meebuigen...
Het bereiken van de top van de Kili lijkt even een ridicuul doel. Ach, het blijft realistischer dan de illusie ook maar iets te veranderen aan de mentaliteit hier.
Dag 1: Machame gate (1950m) - Machame hut (2890m)
Ondanks de wijze lessen slaan de zenuwen toe. Annet valt van haar stoel bij het verstoppen van haar oorbellen. (Uf in Afrika of wanhopige poging aan de Kili te ontkomen?). 1,5 uur later dan gepland, na mijn eerste Afrikaanse woede-uitbarsting omdat er natuurlijk van alles mist aan de beloofde uitrusting, gaan we op pad. In het regenwoud krijgen we van onze 6 mannen (dragers, gids en kok) de eerste lessen in ' pole pole' , langzamer dan langzaam de berg op, de sleutel tot succes. Ook hier zijn we een zeldzaamheid; 2 kleine meisjes, de 1 in roze outfit a la Barbie, de ander als Vritney spears dansend met een radio in de hand omhoog, geluksknuffel aan de tas. Knipogende porters en bijna valpartijen van de mannen die maar blijven omkijken naar die 2 meisjes die toch echt op weg naar boven lijken te zijn. Niemand lijkt te denken dat wij het gaan halen (inclusief wijzelf). Heerlijk undercover de kili op! Doodsbang als we zijn voor hoogteziekte voelen we ons natuurlijk (zeer psychologisch verklaarbaar) hondsberoerd als we in ons kamp aankomen. het eten smaakt echter nog steeds (eten Annet, morgen ben je misschien al misselijk!) en we concluderen dat het goed met ons gaat zolang we nog chocola lusten.
Dag 2: Machame hut (2890m - Shira Camp 3840m)
Als om 6.00 de wekkker gaat is het duidelijk; het was koud vannacht, er is een matje lek, we hebben slecht geslapen, onze darmen zijn van streek en de camera is nu al door de kou bevangen... ellende dus, en die top gaan we echt niet halen.
Een uur later schijnt de zon, lopen we tussen de rotsen te genieten en hebben de slappe lach omdat onze gids ons als bosyguard moet beschermen tegen opdringerige Italianen. Ach, wie weet halen we het ook wel! Vroeg in de middag al in ons kamp tussen de rotsen en daar ons best doen om de kou en misselijkheidsaanvallen te overleven ( Annet: volgens mij gaat er al iemand over z'n nek daar...) Zenuwachtig voor de volgende dag, want dan gaan we tot 4400m.. tot nu toe lachen we nog en lusten we nog chocola, maar morgen..morgen begint de ellende....
Dag 3: Shira Camp (3840m)- Barranco Camp (3950m)
Ons dapper door de pap heengegeten (dat Kili-afvalplan valt in het water...nog steeds trek in eten!), met moeite liters water naar binnen gegoten (dawa ya mlima ' medicijn van de berg' ) en dan gaan we stap voor stap verder door het prachtige heuvellandschap terwijl de besneeuwde top langzaam dichterbij komt. ' the coming days Kilimanjaro is your boyfriend' aldus onze gids. Of dat een goed teken is? Langzaam stijgen we, ik voel de druk op mijn hoofd en gebruik meer longinhoud dan ooit. Toch even checken of mijn hersens nog werken; ik zeg de tafels op, maar heb ernstig moeite met die van 9. Gelukkig, de namen van mijn familie weet ik nog! Voor we het weten staan we op het hoogste punt van vandaag, 4400m, en dalen we alweer af. Eerste tolerantietest overleefd!
Dag 4: Barranco camp (3950m)- Barafu Hut (4600m)
Vandaag wordt de dag; gaat het overdag niet mis, dan toch zeker vannacht wel. We beklimmen de steile rotswand voor Barranco. Prachtig uitzicht en wederom de slappe lach. Kortademigeheid door de hoogte? Wij moeten eerder aan de zuurstof door de slappe lach.. Na de rotswand een prachtige vallei in, het laatste punt waar de porters liters water verzamelen. 4200m. Annet is misselijk, de twijfel slaat toe. Ik heb nergens last van en loop met MP3-speler op te genieten, terwijl 2 verbaasde porters maar niet willen geloven dat ik me echt goed voel. De laatste wand omhoog is pittig, maar de zon schijnt en Annet is niet meer misselijk. Dat de Kili toch echt serieus is blijkt bij de eerste aanblik van het kamp waar de jonge Deen met wie ik net gezellig liep te kletsen, met een bloedneus op een steen zit. EHBO bestaat uit wc-papier en een knijpadvies en dan zijn we alweer met onszelf bezig. Kopje thee in de zon, bergmarmotjes om ons heen, nog steeds chocola.... Slapeloze uren in bed van de zenuwen, ik voel me weer een kleuter vlak voor t jaarlijkse schoolreisje..
' A fucking day on Kilimanjaro' (citaat van gids Raymond)
De nacht van dag 4, Barafu Hut(4600m)- Uhurupeak 5895m!
In het pikkedonker, lagen kleding, hoofdlamp op, gaan we om 00.00 op pad, stapje voor stapje omhoog. Wat zal het worden vannacht? De eerste uren gaan prima, verstand op 0 en doorlopen, het is zwaar maar vol te houden. Tergend langzaam, een luguber bloedspoor op het pad, zou onze Deen nog steeds n bloedneus hebben? Dan begint het te waaien en weet ik zeker dat het nooit gaat lukken. ik word omver geblazen en krijg geen lucht, en zou het liefst in slaap vallen tijdens een rustpauze. Raymond trekt me omhoog, ' Stella's point, is echt niet ver' . jaja, 1,5 uur later durf ik pas weer te vragen hoe ver het echt is. Ach, wat maakt het uit, ik strompel toch wel verder. Het is zwaar zwaar zwaar, inderdaad, de Kili beklimmen is niet leuk! Maar nu ga ik het halen ook! Eindelijk eindelijk staan we plots op de rand van de krater, Stella's point! Annet is misselijk, het is koud, het waait alsof ik zo van de rand gegooid wordt en toch is de rest van de tocht net n zondagsstroll over de kraterrand. De zon komt op, reusachtige ijswanden worden zichtbaar en zelfs op de top krijgt Annet nog ns de bevestiging; mannen zijn niet te vertrouwen! En dan, om 7.00, staan we er: Uhurupeak, 5895m! We hebben het gehaald!
Snel een foto en dan gedwongen door kou en wind wer naar beneden, wat mij bijna nog zwaarder valt dan omhoog. Ach, als ik hoor dat de Deen kotsend en bloedend de top heeft gehaald en een singaporees vlekjes voor zn ogen ziet, valt mijn leed alweer mee!
Na een korte rust moeten we uitgeput en wel toch weer verder naar beneden, het laatste kamp voor we op dag 6 aan de gate ons prachtige goudkleurige certificaat in ontvangst mogen nemen.
Barbie en britney Spears, Mama Africa en Miss Kilimanjaro, , 2 ' kleine' meisjes op de Kili, ' a fucking day on Kilimanjaro zoals onze nooit vloekende gids het benoemde, maar we hebben het gehaald!!!
Arriving in Africa takes time, een les van een Afrikaan hier die we met veel vallen en opstaan hebben moeten leren. Maar of echt arriveren hier ooit lukt met mijn mzungu-gewoonten die ik toch niet wil loslaten? Een stukje van mijn hart in Afrika, maar een groter stuk nog steeds thuis. Afrika...Sommige dromen blijken illusies, anderen komen op onvergetelijke wijze uit...
Annet rent 's avonds rondjes door het ziekenhuis om de doctor-on-call te vinden als ze een Masai-kindje van 3 maanden aantreft op de IC; ernstige ademnood, nog geen dokter gezien. Gelukkig ziet ook hij meteen dat het kind geintubeerd moet worden. Maar dan; intubatieset ver weg, batterijen op...Annet komt me halen en samen staan we 10 minuten lang angstig om ons heen te kijken op zoek naar een naald die dik genoeg is om een tracheostomie te doen mocht ze ophouden met ademen, voor de anesthesist eindelijk arriveerd en haar met veel moeite intubeerd. De volgende dag gaat het weer net als gewoonlijk verder; geen dokter geweest, het kindje nog steeds ernstig ziek, labbepalingen ' vergeten'... De Afrikaanse cultuur blijft er een van tegenstellingen; zo rechtlijnig als 3 spiekende studenten vandaag bij de examens van school gestuurd werden, zo laks en onverantwoordelijk in onze blanke ogen kan een arts zijn gang gaan als het gaat om mensenlevens.
De ochtend voor de Kili, election day in Tanzania, worden wij om 6.00 's ochtends besteld voor onze eindbeoordeling. Even snel op de IC gekeken, waar ons Masai-meisje eindelijk rustig lijkt te slapen. Net als onze supervisor heeft gezegd dat wij ons soms verantwoordelijker opstelden dan de artsen zelf (wat een introspectief evrmogen!!) horen we een vrouw huilen. We kijken elkaar aan, dit zal toch niet? Maar ja, het is waar; tijdens onze eindbeoordeling is 1 deur verder ons Masai-meisje overleden....Ik kijk naar t kleine meisje en aai haar armpje. Pole mama, pole bibi, een hand op de schouder van een verdwaasde mama en oma, en terwijl de
eerste bewoners het stemlokaal binnengaan om over de toekomst van dit land te beslissen, lopen we in de vroege ochtendzon naar huis. 2 kleine eigenwijze wazungu-meisjes die maar niet wilden meebuigen...
Het bereiken van de top van de Kili lijkt even een ridicuul doel. Ach, het blijft realistischer dan de illusie ook maar iets te veranderen aan de mentaliteit hier.
Dag 1: Machame gate (1950m) - Machame hut (2890m)
Ondanks de wijze lessen slaan de zenuwen toe. Annet valt van haar stoel bij het verstoppen van haar oorbellen. (Uf in Afrika of wanhopige poging aan de Kili te ontkomen?). 1,5 uur later dan gepland, na mijn eerste Afrikaanse woede-uitbarsting omdat er natuurlijk van alles mist aan de beloofde uitrusting, gaan we op pad. In het regenwoud krijgen we van onze 6 mannen (dragers, gids en kok) de eerste lessen in ' pole pole' , langzamer dan langzaam de berg op, de sleutel tot succes. Ook hier zijn we een zeldzaamheid; 2 kleine meisjes, de 1 in roze outfit a la Barbie, de ander als Vritney spears dansend met een radio in de hand omhoog, geluksknuffel aan de tas. Knipogende porters en bijna valpartijen van de mannen die maar blijven omkijken naar die 2 meisjes die toch echt op weg naar boven lijken te zijn. Niemand lijkt te denken dat wij het gaan halen (inclusief wijzelf). Heerlijk undercover de kili op! Doodsbang als we zijn voor hoogteziekte voelen we ons natuurlijk (zeer psychologisch verklaarbaar) hondsberoerd als we in ons kamp aankomen. het eten smaakt echter nog steeds (eten Annet, morgen ben je misschien al misselijk!) en we concluderen dat het goed met ons gaat zolang we nog chocola lusten.
Dag 2: Machame hut (2890m - Shira Camp 3840m)
Als om 6.00 de wekkker gaat is het duidelijk; het was koud vannacht, er is een matje lek, we hebben slecht geslapen, onze darmen zijn van streek en de camera is nu al door de kou bevangen... ellende dus, en die top gaan we echt niet halen.
Een uur later schijnt de zon, lopen we tussen de rotsen te genieten en hebben de slappe lach omdat onze gids ons als bosyguard moet beschermen tegen opdringerige Italianen. Ach, wie weet halen we het ook wel! Vroeg in de middag al in ons kamp tussen de rotsen en daar ons best doen om de kou en misselijkheidsaanvallen te overleven ( Annet: volgens mij gaat er al iemand over z'n nek daar...) Zenuwachtig voor de volgende dag, want dan gaan we tot 4400m.. tot nu toe lachen we nog en lusten we nog chocola, maar morgen..morgen begint de ellende....
Dag 3: Shira Camp (3840m)- Barranco Camp (3950m)
Ons dapper door de pap heengegeten (dat Kili-afvalplan valt in het water...nog steeds trek in eten!), met moeite liters water naar binnen gegoten (dawa ya mlima ' medicijn van de berg' ) en dan gaan we stap voor stap verder door het prachtige heuvellandschap terwijl de besneeuwde top langzaam dichterbij komt. ' the coming days Kilimanjaro is your boyfriend' aldus onze gids. Of dat een goed teken is? Langzaam stijgen we, ik voel de druk op mijn hoofd en gebruik meer longinhoud dan ooit. Toch even checken of mijn hersens nog werken; ik zeg de tafels op, maar heb ernstig moeite met die van 9. Gelukkig, de namen van mijn familie weet ik nog! Voor we het weten staan we op het hoogste punt van vandaag, 4400m, en dalen we alweer af. Eerste tolerantietest overleefd!
Dag 4: Barranco camp (3950m)- Barafu Hut (4600m)
Vandaag wordt de dag; gaat het overdag niet mis, dan toch zeker vannacht wel. We beklimmen de steile rotswand voor Barranco. Prachtig uitzicht en wederom de slappe lach. Kortademigeheid door de hoogte? Wij moeten eerder aan de zuurstof door de slappe lach.. Na de rotswand een prachtige vallei in, het laatste punt waar de porters liters water verzamelen. 4200m. Annet is misselijk, de twijfel slaat toe. Ik heb nergens last van en loop met MP3-speler op te genieten, terwijl 2 verbaasde porters maar niet willen geloven dat ik me echt goed voel. De laatste wand omhoog is pittig, maar de zon schijnt en Annet is niet meer misselijk. Dat de Kili toch echt serieus is blijkt bij de eerste aanblik van het kamp waar de jonge Deen met wie ik net gezellig liep te kletsen, met een bloedneus op een steen zit. EHBO bestaat uit wc-papier en een knijpadvies en dan zijn we alweer met onszelf bezig. Kopje thee in de zon, bergmarmotjes om ons heen, nog steeds chocola.... Slapeloze uren in bed van de zenuwen, ik voel me weer een kleuter vlak voor t jaarlijkse schoolreisje..
' A fucking day on Kilimanjaro' (citaat van gids Raymond)
De nacht van dag 4, Barafu Hut(4600m)- Uhurupeak 5895m!
In het pikkedonker, lagen kleding, hoofdlamp op, gaan we om 00.00 op pad, stapje voor stapje omhoog. Wat zal het worden vannacht? De eerste uren gaan prima, verstand op 0 en doorlopen, het is zwaar maar vol te houden. Tergend langzaam, een luguber bloedspoor op het pad, zou onze Deen nog steeds n bloedneus hebben? Dan begint het te waaien en weet ik zeker dat het nooit gaat lukken. ik word omver geblazen en krijg geen lucht, en zou het liefst in slaap vallen tijdens een rustpauze. Raymond trekt me omhoog, ' Stella's point, is echt niet ver' . jaja, 1,5 uur later durf ik pas weer te vragen hoe ver het echt is. Ach, wat maakt het uit, ik strompel toch wel verder. Het is zwaar zwaar zwaar, inderdaad, de Kili beklimmen is niet leuk! Maar nu ga ik het halen ook! Eindelijk eindelijk staan we plots op de rand van de krater, Stella's point! Annet is misselijk, het is koud, het waait alsof ik zo van de rand gegooid wordt en toch is de rest van de tocht net n zondagsstroll over de kraterrand. De zon komt op, reusachtige ijswanden worden zichtbaar en zelfs op de top krijgt Annet nog ns de bevestiging; mannen zijn niet te vertrouwen! En dan, om 7.00, staan we er: Uhurupeak, 5895m! We hebben het gehaald!
Snel een foto en dan gedwongen door kou en wind wer naar beneden, wat mij bijna nog zwaarder valt dan omhoog. Ach, als ik hoor dat de Deen kotsend en bloedend de top heeft gehaald en een singaporees vlekjes voor zn ogen ziet, valt mijn leed alweer mee!
Na een korte rust moeten we uitgeput en wel toch weer verder naar beneden, het laatste kamp voor we op dag 6 aan de gate ons prachtige goudkleurige certificaat in ontvangst mogen nemen.
Barbie en britney Spears, Mama Africa en Miss Kilimanjaro, , 2 ' kleine' meisjes op de Kili, ' a fucking day on Kilimanjaro zoals onze nooit vloekende gids het benoemde, maar we hebben het gehaald!!!
Arriving in Africa takes time, een les van een Afrikaan hier die we met veel vallen en opstaan hebben moeten leren. Maar of echt arriveren hier ooit lukt met mijn mzungu-gewoonten die ik toch niet wil loslaten? Een stukje van mijn hart in Afrika, maar een groter stuk nog steeds thuis. Afrika...Sommige dromen blijken illusies, anderen komen op onvergetelijke wijze uit...
-
26 December 2005 - 18:38
Daisy:
Lieve Ingeborg,
Gefeliciteerd met je geslaagde beklimming! Petje af hoor, er zijn genoeg mannen die dat niet halen. Hebben jullie ook nog iets van Kerstfeest gevierd daar?
Alvast een goede jaarwisseling en thuisreis toegewenst.
groetjes, Daisy -
26 December 2005 - 18:57
Mams:
lieve Ink,
Las vorige week het verslag van jullie glorie op de Kili al op onze mail en hoorde het verhaal van de beklimming zaterdag persoonlijk aan de telefoon van je. Zit het nu , tijdens een onderbreking van het kerstdiner met tranen in m,n ogen te lezen!
Wat een verhaal als je het zo op de mail verwoord ziet! Wat ben ik trots op je/ jullie!
Zitten , samen met Oma aan ons kerstdiner. Ontvangen ook net je smsje dat het verhaal op de site staat.Missen jou ook! Had de hele dag door al een paar keer gekeken of het er al op stond, kon nl. bijna niet meer m,n mond houden tegen iedereen die naar je vroeg! Mag er nu gelukkig tegen iedereen ,trots ,over vertellen!
Ga nu lekker genieten van deze laatste 2 weken in dat mooie én wonderlijke Afrika! Fijne vakantie dus!
Dikke kus, mam -
26 December 2005 - 19:16
Papsel:
Bleekneusjes, wat een prestatie en vooral wat een leed. Nu weet ik wel dat je alles in perspectief moet zien, maar om dit allemaal aan te zien is lijden. en toch wel enigszins onnodig lijden. C'est la vie! Wat jullie daar in tot nu toe 8 weken beleefd hebben is meer dan veel mensen in hun hele leven meekrijgen. Neem dat terharte en leef daar na. Hoewel wij westerlingen juist een aantal afrikaanse landen uitbuiten wat betreft de grondstof voor chocola, is het zeer tekenend dat jullie , de uf en de spears, chocola in dat continent als maatstaf voor hoogteziekte hanteren. Zonder gein: jullie zijn beiden kanjers, sieraden voor de mensheid en een boegbeeld voor onverzettelijkheid. Chapeau, dames.
Wij gaan nu verder met de Kerstdis en jullie... nog een fijne tijd en.. wees voorzichtig. -
26 December 2005 - 19:38
Julia:
Hujambo bibi Ingeborg?!!!
Gefeliciteerd!!! Met het bereiken van de top... ik heb met spanning zitten lezen of je het zou halen... (en mijn moeder ook! Die vraagt zich echt af of ik het je na zal doen;-) -
26 December 2005 - 21:08
ELLEN:
WHO ING, wat super gaaf! Nog net op de valreep: fijne kerst! Ben heel benieuwd naar de foto's en stiekem ook wel jaloers.. Tot in 2006! -
26 December 2005 - 21:41
Oma Jannij:
Dag lieve INgeborg,Wat heerlijk voor jullie dat het is gelukt,gefeliciteerd
Reuze hoor wat een belevenis,om nooit te vergeten.
Voor de verdere reis nog veel goede belevenissen,kom gezond terug lieverd liefs Oma Jannij. -
27 December 2005 - 10:59
José:
Lieve Ingeborg
Gefeliciteerd!!! Wat een beproeving (die wij maar niet hebben gedaan... hmmmm beetje karakterloos misschien...). Ik hoop dat je de komende twee weken weer kan genieten van het land, frustreer je en maak je boos over de artsen, maar niet te veel (is zinloos, ik heb het ook gemerkt...) Maar opkomen voor een ander is nooit fout!!!! Heel veel liefs en tot snel,
José -
27 December 2005 - 11:18
Tante Annie:
Lieve Inkie, Wat een prestatie, geweldig dat jullie dat hebben gehaald.
Het verslag lezend heb ik wel een traantje weg moeten pinken, e.e.a is
zeer indrukwekkend. Wat een periode voor jullie om
je hele verdere leven op
terug te kijken.
Mams en Paps mogen terecht
trots zijn op hun dochter!
Wens je nog een paar fijne
weken en een héél gelukkig
en gezond 2006.
Dikke knuffel,Tante Annie -
27 December 2005 - 17:34
Elize:
Gaaaaff! Jemig Ink wat een topprestatie! Ben supertrots op je/jullie! Is dit het begin van een wereldreis naar de 7 Summits? ;) Je kunt nu met recht op je 'gouden' lauweren rusten en genieten van mooi afrika de komende twee weken! Veel lieve kerstgroeten uit koud Utrecht, Elize -
27 December 2005 - 17:51
Noor:
'n Dikke pakkerd vanuit Amerika! Jullie twee zijn wel heel bijzondere mensen. Geweldig verhaal van de Kili....maar waar ik ook helemaal stil van ben is die enorme kracht, doorzetting vermogen en liefde die jullie daar opbrengen voor de mensen. En dat met die langzame, onbegrijpelijke (voor ons) onvoorschilligheid of is het misschien onkunde van de verpleegende staff.
'k Heb in gedachten meegeklommen, mee gehuild en mee geleden.
En toch, jullie halen daar een heel belangrijke rijkheid uit voor jullie toekomst.
Gelukkig nieuwjaar en dikke pakkerd voor jullie tweetjes,
noor.
Lou says Hi and Howdy! -
27 December 2005 - 20:05
M-E:
Word helemaal stil van jou verhalen...
Gefeliciteerd met het behalen van de summit! (jullie hadden op andere fronten ook al toppen bereikt hoor!) -
27 December 2005 - 21:51
Lot:
Lieve ing, wat een stories, niemand neemt dit jullie meer af! Ik ben zo benieuwd of je toch stiekum een groter deel van je hart hebt verloren aan Afrika of dat de tegenstellingen te groot zijn.. Heel benieuwd naar jullie verhalen, maar geniet eerst nog even een paar weekjes! kussen Lot -
28 December 2005 - 19:01
Anke:
Lieve dames,
Wat een bewondering heb ik voor jullie, dat het jullie gelukt is om boven te komen. Jammer van die frustiemomenten maar die zul je hier naar alle waarschijnlijkheid ook nog wel eens tegenkomen in jullie verdere leventje.
Geniet beide nog maar van die lekkere warmte en rust lekker uit, want hier in nederland is het op dit moment best wel koud. Nu ik vind het wel jammer dat mijn real life doktersroman nu gaat stoppen, maar via jouw moeder Inge wordt ik vast wel op de hoogte gehouden.
Het gaat jullie goed en dank jullie wel dat ik dit op deze manier mocht volgen.Ik vond en spraak er met Inge's moeder best wel vaak over. -
29 December 2005 - 20:35
Kik:
Proficiat en een fijne verdiende vakantie. Van ons hier een heel goed en gezond 2006 voor jullie beiden. -
29 December 2005 - 21:32
Neelam:
leven en dood liggen zo dicht bij elkaar, net als de grootste schoonheid en de grootste rauwheid. Daarmee omgaan is levenskunst. Je bent een prachtmeid! -
30 December 2005 - 14:58
Marjo:
das nog eens een topprestatie, wel wat anders dan de hanekammen, beekjes, bergjes in frankrijk en omstreken he ;) ik kom net terug van een dag verven in nieuwe kamer, het wordt mooi!! nog maar een nachtjes slapen en je bent weer gezellig in NL. we kunnen niet wachten! dikke kus, marjo -
31 December 2005 - 14:00
Annette:
Lieve Ing,
Alweer een feestje samen: na de Kerst in Machame, nu oud en nieuw op Zanzibar. Witte stranden, verrukkelijke cocktails en gezelschap dat je hopelijk de clinical officer uit Machame en mister kili een beetje zal doen vergeten..Ing, natuurlijk verwachten we allebei niets meer van feestjes en weet ik ook dat geeneen feestje eigenlijk nog iets toe kan voegen aan alles wat wij hier al hebben mogen zien. Toch vind ik het mooi dat wij samen met al onze herinneringen en een nieuwe vriendschap een Afrikaans nieuw jaar in gaan. Mwaka Mpya Mzuri!
kus, aneti -
01 Januari 2006 - 11:35
Mams:
Lieve Ing,
Nogmaals Gelukkig Nieuwjaar! Hoe was het feest op dat prachtige strand? Leuk gisteren via msn contact met je te hebben! Wij hadden een rustig Oud- en Nieuw.Wel laat geworden, ben blij met m,n late dienst vandaag.Geniet nog even volop van dat tropische oord!Nog even en we staan jullie op Schiphol op te wachten! Liefs, mam -
01 Januari 2006 - 11:40
Mams:
Lieve Ing,
Nogmaals Gelukkig Nieuwjaar! Hoe was het feest op dat prachtige strand? Leuk gisteren via msn contact met je te hebben! Wij hadden een rustig Oud- en Nieuw.Wel laat geworden, ben blij met m,n late dienst vandaag.Geniet nog even volop van dat tropische oord!Nog even en we staan jullie op Schiphol op te wachten! Liefs, mam -
01 Januari 2006 - 11:50
Mams:
p.s,
Raar dat dit 2 keer geplaatst is. Niet door mij gedaan! -
01 Januari 2006 - 19:47
Vader Annette:
Ingeborg,
Mooi chronologisch verhaal van jullie tocht op de kilimanjaroo. Groots van 2 kleine dappere dutchies.
Gehoord dat jullie op het strand met de nieuwjaarsnacht goed vermaakt hebben. Mooi, maar we kijken naar jullie uit dit jaar.
veel plezier de laatste dagen. -
02 Januari 2006 - 03:58
Stella:
Ha Ing! Fantastisch om 2005 zo te eindigen op de top van de Kili. Gefeliciteerd. En een heel goed, gezond en avontuurlijk nieuwjaar gewenst. Ik zat zelf met oud & nieuw in Cambodja. Alle westerlingen in feeststemming en de cambodjanen die niets van ons begrepen. Heel grappig. Tot gauw. Liefs Stella. En de groetjes van Susan. -
03 Januari 2006 - 15:34
Morna:
Wauw!!!
Gefeliciteerd met de beklimming, heel stoer, en ook nog de beste wensen voor 2006!
Verdorie, wat blijven die verhalen toch te herkenbaar in negatieve ne postieve zin. Geniet nog van alles om je heen, voor je het weet ben je weer terug in een erg andere cultuur..
Groeten -
05 Januari 2006 - 13:09
Pieter:
www.nu.nl
Doden en gewonden bij beklimming Kilimanjaro
Uitgegeven: 4 januari 2006 18:52
DAR ES SALAAM - De beklimming van de Kilimanjaro in Tanzania heeft woensdag aan zeker drie mensen het leven gekost, onder wie naar verluidt twee Europese toeristen. Volgens een Tanzaniaanse functionaris raakten zeker vijf anderen gewond.
Verscheidene personen zouden nog vastzitten op de berg, met 5963 meter de hoogste in Afrika. Details over het incident zijn niet bekendgemaakt.
om jullie prestatie in een ander daglicht te plaatsen! -
05 Januari 2006 - 13:10
Pieter:
www.nu.nl
Doden en gewonden bij beklimming Kilimanjaro
Uitgegeven: 4 januari 2006 18:52
DAR ES SALAAM - De beklimming van de Kilimanjaro in Tanzania heeft woensdag aan zeker drie mensen het leven gekost, onder wie naar verluidt twee Europese toeristen. Volgens een Tanzaniaanse functionaris raakten zeker vijf anderen gewond.
Verscheidene personen zouden nog vastzitten op de berg, met 5963 meter de hoogste in Afrika. Details over het incident zijn niet bekendgemaakt.
om jullie prestatie in een ander daglicht te plaatsen! -
05 Januari 2006 - 13:59
Marjo:
ja zus, dat las ik gister ook al op teletext, zou het noodweer bij jullie begonnen zijn? -
09 Januari 2006 - 20:05
Christelene:
lieve ing,
nog een nacht slapen en dan hopen we dat jullie weer veilig thuis zijn. wat geweldig dat je de topprestatie van de kili gehaald hebt maar vooral ook dat jullie de topprestatie van werken in een ziekenhuis in afrika gehaald hebben,en daarbij vooral niet je gevoel voor de medemens bent kwijtgeraakt. we zijn heel erg trots op je!hoop je snel een hele dikke zoen te geven.alvast welkom thuis en sterkte met weer wennen in ons koude verwende kikkerlandje. tot snel dikke kus chris henk jesse en jinske -
17 Januari 2006 - 22:19
Noor:
welkom thuis!
Met bewondering en een dikke pakkerd.
Jou zussen zullen ook blij zijn dat je weer thuis bent, uiteraard Mam en Paps ook.
Jullie drietjes zijn geweldige meiskens!!!!! -
24 Januari 2006 - 10:30
Bette (van Swahili Les!):
Hoi Ingeborg,
Ik weet niet of je dit berichtje nog leest, want je bent al weer terug in Nederland. Julia had me al een paar keer vol enthousiasme op jouw site geattendeerd en nu ben ik eindelijk eens gaan kijken. En hoe, ik heb echt elke letter vol inleven gelezen. Wat een prachtige verhalen! O,o wat een avonturen allemaal. Ik ben benieuwd wat ik allemaal ga meemaken, maar ik moet nog even geduld hebben tot 13 februari.
Ik hoop dat je weer een beetje kan wennen aan het Nederlandse bestaan. Heb je op dit moment nog belangrijke tips voor mij?
Wellicht tot ziens of horens.
Groetjes,
Bette -
11 Oktober 2006 - 18:52
Sabrina:
Hey, ik zie dat je stage in een ziekenhuis in Suriname loopt. Voor mijn studie ben ik bezig met een opdracht waarbij ik verschillende branches in verschillende landen onderzoek. Ik onderzoek hierbij de aanwezige(of afwezige) faciliteiten: -ziekenhuis/gezondheidszorg (Voeding, linnenverzorging, beddencentrale, schoonmaak (hygiëne),
postverwerking, transport, bewegwijzering, winkelvoorzieningen en de
technische dienst).
Kun je me mailen met uitleg hoe het bij jou stageplaats geregeld is met de faciliteiten?
Alvast heel erg bedankt!
groetjes Sabrina
sabrinahetem89@hotmail.com -
04 December 2007 - 08:35
Mam:
Hé Ing,
Wat is dat al weer lang geleden!
Gauw weer?
liefs,
mam
-
08 Januari 2008 - 08:49
Mam:
wel af en toe blijven inloggen Ing! -
13 Maart 2008 - 07:51
Mam:
Hoi Ing,
We genieten nog steeds! -
19 April 2008 - 20:55
Mam:
hoi ing,
weet je het al? -
10 Mei 2008 - 20:05
Joke:
he ing,
toch weer eens iets mee gaan doen! -
25 Juni 2008 - 20:08
Tineke:
wat een prachtig verslag! -
06 September 2008 - 21:34
Joke:
En dan nu naar Thailand! -
08 November 2008 - 20:39
Anke:
hallo ingeborg,
hoop dat je binnenkort weer mooie verhalen kunt schrijven! -
18 December 2008 - 22:04
Joke:
Het blijft prachtig om dit alles te lezen! -
26 Februari 2009 - 21:32
Joke:
Het album is bijna klaar1 -
23 April 2009 - 20:47
Mam:
hoe gaat het met t album?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
