Missie Kilimanjaro en andere verschrikkingen....

Wekenlang een van de grootste stressoren in Afrika. Gaan we wel of niet de Kili beklimmen? Uiteindelijk toch de knoop maar doorgehakt met de beste motivatie ooit; hoe goed is het niet voor deze 2 perfectionistjes om ns iets te gaan doen waar je geen controle over hebt? En dus gaan wij er bij voorbaat al vanuit dat we denderende hoogteziekte krijgen en noooooit die top gaan halen, wel zo veilig... maar ondertussen? De dagen voor vertrek weer een flinke les in relativiteit. Op zoek naar kindjes voor haar onderzoek wordt met name Annet nog maar ns flink geconfronteerd met de gang van zaken hier. Op de IC liggen kinderen dood te gaan zonder infuus terwijl er nog geen dokter is geweest. De verpleegkundigen zijn te bang of te onervaren om de dokter te roepen, de arts te laks om zelf langs te komen, ons kan het al niet meer schelen of we onbeleefd zijn en dus halen we die dokter zelf wel. Maar baten doet het weinig, misschien alleen ons eigen geweten gesust, maar de kinderen gaan toch weer dood.
Annet rent 's avonds rondjes door het ziekenhuis om de doctor-on-call te vinden als ze een Masai-kindje van 3 maanden aantreft op de IC; ernstige ademnood, nog geen dokter gezien. Gelukkig ziet ook hij meteen dat het kind geintubeerd moet worden. Maar dan; intubatieset ver weg, batterijen op...Annet komt me halen en samen staan we 10 minuten lang angstig om ons heen te kijken op zoek naar een naald die dik genoeg is om een tracheostomie te doen mocht ze ophouden met ademen, voor de anesthesist eindelijk arriveerd en haar met veel moeite intubeerd. De volgende dag gaat het weer net als gewoonlijk verder; geen dokter geweest, het kindje nog steeds ernstig ziek, labbepalingen ' vergeten'... De Afrikaanse cultuur blijft er een van tegenstellingen; zo rechtlijnig als 3 spiekende studenten vandaag bij de examens van school gestuurd werden, zo laks en onverantwoordelijk in onze blanke ogen kan een arts zijn gang gaan als het gaat om mensenlevens.
De ochtend voor de Kili, election day in Tanzania, worden wij om 6.00 's ochtends besteld voor onze eindbeoordeling. Even snel op de IC gekeken, waar ons Masai-meisje eindelijk rustig lijkt te slapen. Net als onze supervisor heeft gezegd dat wij ons soms verantwoordelijker opstelden dan de artsen zelf (wat een introspectief evrmogen!!) horen we een vrouw huilen. We kijken elkaar aan, dit zal toch niet? Maar ja, het is waar; tijdens onze eindbeoordeling is 1 deur verder ons Masai-meisje overleden....Ik kijk naar t kleine meisje en aai haar armpje. Pole mama, pole bibi, een hand op de schouder van een verdwaasde mama en oma, en terwijl de
eerste bewoners het stemlokaal binnengaan om over de toekomst van dit land te beslissen, lopen we in de vroege ochtendzon naar huis. 2 kleine eigenwijze wazungu-meisjes die maar niet wilden meebuigen...
Het bereiken van de top van de Kili lijkt even een ridicuul doel. Ach, het blijft realistischer dan de illusie ook maar iets te veranderen aan de mentaliteit hier.

Dag 1: Machame gate (1950m) - Machame hut (2890m)
Ondanks de wijze lessen slaan de zenuwen toe. Annet valt van haar stoel bij het verstoppen van haar oorbellen. (Uf in Afrika of wanhopige poging aan de Kili te ontkomen?). 1,5 uur later dan gepland, na mijn eerste Afrikaanse woede-uitbarsting omdat er natuurlijk van alles mist aan de beloofde uitrusting, gaan we op pad. In het regenwoud krijgen we van onze 6 mannen (dragers, gids en kok) de eerste lessen in ' pole pole' , langzamer dan langzaam de berg op, de sleutel tot succes. Ook hier zijn we een zeldzaamheid; 2 kleine meisjes, de 1 in roze outfit a la Barbie, de ander als Vritney spears dansend met een radio in de hand omhoog, geluksknuffel aan de tas. Knipogende porters en bijna valpartijen van de mannen die maar blijven omkijken naar die 2 meisjes die toch echt op weg naar boven lijken te zijn. Niemand lijkt te denken dat wij het gaan halen (inclusief wijzelf). Heerlijk undercover de kili op! Doodsbang als we zijn voor hoogteziekte voelen we ons natuurlijk (zeer psychologisch verklaarbaar) hondsberoerd als we in ons kamp aankomen. het eten smaakt echter nog steeds (eten Annet, morgen ben je misschien al misselijk!) en we concluderen dat het goed met ons gaat zolang we nog chocola lusten.

Dag 2: Machame hut (2890m - Shira Camp 3840m)
Als om 6.00 de wekkker gaat is het duidelijk; het was koud vannacht, er is een matje lek, we hebben slecht geslapen, onze darmen zijn van streek en de camera is nu al door de kou bevangen... ellende dus, en die top gaan we echt niet halen.
Een uur later schijnt de zon, lopen we tussen de rotsen te genieten en hebben de slappe lach omdat onze gids ons als bosyguard moet beschermen tegen opdringerige Italianen. Ach, wie weet halen we het ook wel! Vroeg in de middag al in ons kamp tussen de rotsen en daar ons best doen om de kou en misselijkheidsaanvallen te overleven ( Annet: volgens mij gaat er al iemand over z'n nek daar...) Zenuwachtig voor de volgende dag, want dan gaan we tot 4400m.. tot nu toe lachen we nog en lusten we nog chocola, maar morgen..morgen begint de ellende....

Dag 3: Shira Camp (3840m)- Barranco Camp (3950m)
Ons dapper door de pap heengegeten (dat Kili-afvalplan valt in het water...nog steeds trek in eten!), met moeite liters water naar binnen gegoten (dawa ya mlima ' medicijn van de berg' ) en dan gaan we stap voor stap verder door het prachtige heuvellandschap terwijl de besneeuwde top langzaam dichterbij komt. ' the coming days Kilimanjaro is your boyfriend' aldus onze gids. Of dat een goed teken is? Langzaam stijgen we, ik voel de druk op mijn hoofd en gebruik meer longinhoud dan ooit. Toch even checken of mijn hersens nog werken; ik zeg de tafels op, maar heb ernstig moeite met die van 9. Gelukkig, de namen van mijn familie weet ik nog! Voor we het weten staan we op het hoogste punt van vandaag, 4400m, en dalen we alweer af. Eerste tolerantietest overleefd!

Dag 4: Barranco camp (3950m)- Barafu Hut (4600m)
Vandaag wordt de dag; gaat het overdag niet mis, dan toch zeker vannacht wel. We beklimmen de steile rotswand voor Barranco. Prachtig uitzicht en wederom de slappe lach. Kortademigeheid door de hoogte? Wij moeten eerder aan de zuurstof door de slappe lach.. Na de rotswand een prachtige vallei in, het laatste punt waar de porters liters water verzamelen. 4200m. Annet is misselijk, de twijfel slaat toe. Ik heb nergens last van en loop met MP3-speler op te genieten, terwijl 2 verbaasde porters maar niet willen geloven dat ik me echt goed voel. De laatste wand omhoog is pittig, maar de zon schijnt en Annet is niet meer misselijk. Dat de Kili toch echt serieus is blijkt bij de eerste aanblik van het kamp waar de jonge Deen met wie ik net gezellig liep te kletsen, met een bloedneus op een steen zit. EHBO bestaat uit wc-papier en een knijpadvies en dan zijn we alweer met onszelf bezig. Kopje thee in de zon, bergmarmotjes om ons heen, nog steeds chocola.... Slapeloze uren in bed van de zenuwen, ik voel me weer een kleuter vlak voor t jaarlijkse schoolreisje..

' A fucking day on Kilimanjaro' (citaat van gids Raymond)
De nacht van dag 4, Barafu Hut(4600m)- Uhurupeak 5895m!

In het pikkedonker, lagen kleding, hoofdlamp op, gaan we om 00.00 op pad, stapje voor stapje omhoog. Wat zal het worden vannacht? De eerste uren gaan prima, verstand op 0 en doorlopen, het is zwaar maar vol te houden. Tergend langzaam, een luguber bloedspoor op het pad, zou onze Deen nog steeds n bloedneus hebben? Dan begint het te waaien en weet ik zeker dat het nooit gaat lukken. ik word omver geblazen en krijg geen lucht, en zou het liefst in slaap vallen tijdens een rustpauze. Raymond trekt me omhoog, ' Stella's point, is echt niet ver' . jaja, 1,5 uur later durf ik pas weer te vragen hoe ver het echt is. Ach, wat maakt het uit, ik strompel toch wel verder. Het is zwaar zwaar zwaar, inderdaad, de Kili beklimmen is niet leuk! Maar nu ga ik het halen ook! Eindelijk eindelijk staan we plots op de rand van de krater, Stella's point! Annet is misselijk, het is koud, het waait alsof ik zo van de rand gegooid wordt en toch is de rest van de tocht net n zondagsstroll over de kraterrand. De zon komt op, reusachtige ijswanden worden zichtbaar en zelfs op de top krijgt Annet nog ns de bevestiging; mannen zijn niet te vertrouwen! En dan, om 7.00, staan we er: Uhurupeak, 5895m! We hebben het gehaald!

Snel een foto en dan gedwongen door kou en wind wer naar beneden, wat mij bijna nog zwaarder valt dan omhoog. Ach, als ik hoor dat de Deen kotsend en bloedend de top heeft gehaald en een singaporees vlekjes voor zn ogen ziet, valt mijn leed alweer mee!
Na een korte rust moeten we uitgeput en wel toch weer verder naar beneden, het laatste kamp voor we op dag 6 aan de gate ons prachtige goudkleurige certificaat in ontvangst mogen nemen.
Barbie en britney Spears, Mama Africa en Miss Kilimanjaro, , 2 ' kleine' meisjes op de Kili, ' a fucking day on Kilimanjaro zoals onze nooit vloekende gids het benoemde, maar we hebben het gehaald!!!

Arriving in Africa takes time, een les van een Afrikaan hier die we met veel vallen en opstaan hebben moeten leren. Maar of echt arriveren hier ooit lukt met mijn mzungu-gewoonten die ik toch niet wil loslaten? Een stukje van mijn hart in Afrika, maar een groter stuk nog steeds thuis. Afrika...Sommige dromen blijken illusies, anderen komen op onvergetelijke wijze uit...