Mungu aikipenda.....

Lieve allemaal,
2 weken en een heleboel ervaringen en overpeinzingen verder...Zou jullie graag laten meekijken en vooral laten ervaren wat we hier meemaken, maar vrees dat je daarvoor toch echt minstens een paar weken op bezoek moet komen. Zittend in een internetcafe in ' de grote stad' na onze eerste toeristische uitstapje lijkt de wereld van het ziekenhuis weer even ver weg. Gisteren met de dalla-dalla voor gevorderden (2 levende kippen onder onze voeten) naar een prachtig kratermeer om te kanoen. We wilden opeens niet meer blank zijn toen we een superchique lodge binnenstapten vol dikbuikige zwetende wazungu (Europeanen). We waren dan ook blij dat we onze gids konden afschudden en me zn 2-tjes alleen op het meer konden genieten van de vogels, nep-krokdillen (nile-lizards) en een ware doopplechtigheid in het meer.
We voelen ons helemaal thuis in ' ons' Machame. We dringen steeds verder door in de levenswereld van de mensen en de organisatie hier. Enerzijds ontzettend bijzonder, maar het levert ook een boel frustraties en vraagtekens op. Hoe dieper je doordringt, hoe meer je ziet van wat er misgaat, hoe meer je twijfelt over je eigen rol hier, en hoe meer ik me realiseer dat er nog zoveel is dat ik niet weet en niet begrijp op deze wereld. Donderdagavond weer wijze lessen en geruststellende woorden gehoord toen we de avond doorbrachten met onze ' doctor in charge' en zijn Nederlandse vriend, een gepensioneerde arts met veel Afrika ervaring, die ons vertelde dat ook hij na zoveel jaar nog steeds beseft hoeveel er niet te weten en te begrijpen is.
Buiten (en dankzij) een hoop filosofische gesprekken (jaah, succes verzekerd met de combi Annet en Ing) genieten we vooral! Vorige week een weekje obstetrie, 5 bevallingen gedaan, wederom fantastisch (mijn roeping toch gemist?), van dichtij geconfronteerd met het effect van vrouwenbesnijdenis bij de Masai, prachtige nachten met de verloskundigen die met ijsmuts over hun oren samen met mij Swahili-liedjes zongen, en als bekroning een geweldige bevalling waarbij in een paar uur tijd al mijn gemis van de echte arts-patientrelatie hier (ohhh, wat is een taalbarriere frustrerend!!) werd goedgemaakt. Een heel bijzondere avond, die eindigde met de geboorte van een heel mooi klein negermeisje met net zulke donkere ogen als ik, dat luistert naar de naam ' Inga Opu' . Jaaaah, ik ben vernoemd! Dat was wel even een traan-wegpinkmomentje...Weet zeker dat ik voortaan geregeld zal denken aan mijn kleine Swahili-naamgenootje in Afrika!
De integratie met de studenten hier prima, en als ons eigen vertrouwen in ons stemgeluid niet zo minimaal was, waren we al lang lid geweest van hun kerkkoor. Een heleboel enthousiaste jonge mensen van onze leeftijd, waarmee we ontzettend leuke discussies hebben over godsdienst, de wereldpolitiek, de verschillen in de wereld, en natuurlijk HIV.. De standaardvraag van iedereen hier is; ' waarom hebben jullie zo weinig HIV?' Gebruikt dan echt iedereen een condoom?' . Ondanks het groeiende inzicht hier, wordt zelfs onder deze intelligente, moderne jongeren het man-vrouw verschil in stand gehouden.. meisjes om 10 uur binnen, wat de jongens in hun weekend uitspoken en of ze uberhaupt thuiskomen maakt niet uit...
Misschien dat we alleen op gebied van de mannen (ongewild) een lichte bedreiging vormen voor de meiden. Al die jonge knullen, de Masai-patienten en zelfs de CO zien het wel zitten, zo'n mzungu. Mijn Masai-waarde wordt geschat op 80 koeien (nou pap, wat vnd je van het bod?), maar gelukkig geldt Rule number one (van de missionarisvrouw en al onze nieuwe mama's) nog steeds: ' no sex with africans' . Onze nieuwe verloofden ' Klaas-Jan en Winfred' komen goed van pas. Om toch enigszin strak te blijven hebben we samen met een studente alvast het eerste stuk van de Kili bedwongen, tot aan de Machame gate. Heerlijk, over het Afrikaanse rode zand tussen de kleurrijke mensen, met karrevrachten hooi en hout op weg naar onbekende bestemming. Toch over een paar weken de Kili gaan bedwingen??
Afgelopen week op de OPD weer een hoop gezien en gelukkig ook steeds meer in staat om zelf aan de slag te gaan. Naast een hele hoop luchtweginfecties, gastro-enteritis en (gelukkig voor Annette) steeds meer malaria,ook weer schrijnende gevallen. Een jongetje met epileptische insulten waarbij je bij binnenkomst meteen ziet dat hij congentale afwijkinge heeft en geretardeerd is, maar waar door niemand naar gekeken is. (tja, als ik mijn hollandse referentiekader even uitschakel realiseer ik me dat dat waarschijnlijk toch niets uitmaakt voor hem..) en een jongen met DM type 1 , convulsief door een hypo, die gelukkig adequaat behandeld wordt omdat onze CO net die dag ons Oxfordboekje had geleend, maar die we later weer convulserend aantreffen omdat de CO weliswaar had nagedacht, maar de ic-verpleegkundige zijn opdracht om een glucose-zoutinfuus te geven niet heeft opgevolgd... Toch heb ik het idee dat de mensen hier toch net een extra beschermengelje op hun schouder hebben zitten. Dat een patiente met een geruptureerde uterus en een foetus van 7 maanden in haar buikholte zelfs na 2 dagen wachten niet is doodgebloed, is zelfs voor mij een wonder... Mungu aikipendo is hier de leus,' als God het wil' . Zou er dan toch meer zijn dan ik denk?