Mungu aikipenda.....
Door: Ingeborg
Blijf op de hoogte en volg Ingeborg
06 November 2005 | Tanzania, Machame
Lieve allemaal,
2 weken en een heleboel ervaringen en overpeinzingen verder...Zou jullie graag laten meekijken en vooral laten ervaren wat we hier meemaken, maar vrees dat je daarvoor toch echt minstens een paar weken op bezoek moet komen. Zittend in een internetcafe in ' de grote stad' na onze eerste toeristische uitstapje lijkt de wereld van het ziekenhuis weer even ver weg. Gisteren met de dalla-dalla voor gevorderden (2 levende kippen onder onze voeten) naar een prachtig kratermeer om te kanoen. We wilden opeens niet meer blank zijn toen we een superchique lodge binnenstapten vol dikbuikige zwetende wazungu (Europeanen). We waren dan ook blij dat we onze gids konden afschudden en me zn 2-tjes alleen op het meer konden genieten van de vogels, nep-krokdillen (nile-lizards) en een ware doopplechtigheid in het meer.
We voelen ons helemaal thuis in ' ons' Machame. We dringen steeds verder door in de levenswereld van de mensen en de organisatie hier. Enerzijds ontzettend bijzonder, maar het levert ook een boel frustraties en vraagtekens op. Hoe dieper je doordringt, hoe meer je ziet van wat er misgaat, hoe meer je twijfelt over je eigen rol hier, en hoe meer ik me realiseer dat er nog zoveel is dat ik niet weet en niet begrijp op deze wereld. Donderdagavond weer wijze lessen en geruststellende woorden gehoord toen we de avond doorbrachten met onze ' doctor in charge' en zijn Nederlandse vriend, een gepensioneerde arts met veel Afrika ervaring, die ons vertelde dat ook hij na zoveel jaar nog steeds beseft hoeveel er niet te weten en te begrijpen is.
Buiten (en dankzij) een hoop filosofische gesprekken (jaah, succes verzekerd met de combi Annet en Ing) genieten we vooral! Vorige week een weekje obstetrie, 5 bevallingen gedaan, wederom fantastisch (mijn roeping toch gemist?), van dichtij geconfronteerd met het effect van vrouwenbesnijdenis bij de Masai, prachtige nachten met de verloskundigen die met ijsmuts over hun oren samen met mij Swahili-liedjes zongen, en als bekroning een geweldige bevalling waarbij in een paar uur tijd al mijn gemis van de echte arts-patientrelatie hier (ohhh, wat is een taalbarriere frustrerend!!) werd goedgemaakt. Een heel bijzondere avond, die eindigde met de geboorte van een heel mooi klein negermeisje met net zulke donkere ogen als ik, dat luistert naar de naam ' Inga Opu' . Jaaaah, ik ben vernoemd! Dat was wel even een traan-wegpinkmomentje...Weet zeker dat ik voortaan geregeld zal denken aan mijn kleine Swahili-naamgenootje in Afrika!
De integratie met de studenten hier prima, en als ons eigen vertrouwen in ons stemgeluid niet zo minimaal was, waren we al lang lid geweest van hun kerkkoor. Een heleboel enthousiaste jonge mensen van onze leeftijd, waarmee we ontzettend leuke discussies hebben over godsdienst, de wereldpolitiek, de verschillen in de wereld, en natuurlijk HIV.. De standaardvraag van iedereen hier is; ' waarom hebben jullie zo weinig HIV?' Gebruikt dan echt iedereen een condoom?' . Ondanks het groeiende inzicht hier, wordt zelfs onder deze intelligente, moderne jongeren het man-vrouw verschil in stand gehouden.. meisjes om 10 uur binnen, wat de jongens in hun weekend uitspoken en of ze uberhaupt thuiskomen maakt niet uit...
Misschien dat we alleen op gebied van de mannen (ongewild) een lichte bedreiging vormen voor de meiden. Al die jonge knullen, de Masai-patienten en zelfs de CO zien het wel zitten, zo'n mzungu. Mijn Masai-waarde wordt geschat op 80 koeien (nou pap, wat vnd je van het bod?), maar gelukkig geldt Rule number one (van de missionarisvrouw en al onze nieuwe mama's) nog steeds: ' no sex with africans' . Onze nieuwe verloofden ' Klaas-Jan en Winfred' komen goed van pas. Om toch enigszin strak te blijven hebben we samen met een studente alvast het eerste stuk van de Kili bedwongen, tot aan de Machame gate. Heerlijk, over het Afrikaanse rode zand tussen de kleurrijke mensen, met karrevrachten hooi en hout op weg naar onbekende bestemming. Toch over een paar weken de Kili gaan bedwingen??
Afgelopen week op de OPD weer een hoop gezien en gelukkig ook steeds meer in staat om zelf aan de slag te gaan. Naast een hele hoop luchtweginfecties, gastro-enteritis en (gelukkig voor Annette) steeds meer malaria,ook weer schrijnende gevallen. Een jongetje met epileptische insulten waarbij je bij binnenkomst meteen ziet dat hij congentale afwijkinge heeft en geretardeerd is, maar waar door niemand naar gekeken is. (tja, als ik mijn hollandse referentiekader even uitschakel realiseer ik me dat dat waarschijnlijk toch niets uitmaakt voor hem..) en een jongen met DM type 1 , convulsief door een hypo, die gelukkig adequaat behandeld wordt omdat onze CO net die dag ons Oxfordboekje had geleend, maar die we later weer convulserend aantreffen omdat de CO weliswaar had nagedacht, maar de ic-verpleegkundige zijn opdracht om een glucose-zoutinfuus te geven niet heeft opgevolgd... Toch heb ik het idee dat de mensen hier toch net een extra beschermengelje op hun schouder hebben zitten. Dat een patiente met een geruptureerde uterus en een foetus van 7 maanden in haar buikholte zelfs na 2 dagen wachten niet is doodgebloed, is zelfs voor mij een wonder... Mungu aikipendo is hier de leus,' als God het wil' . Zou er dan toch meer zijn dan ik denk?
2 weken en een heleboel ervaringen en overpeinzingen verder...Zou jullie graag laten meekijken en vooral laten ervaren wat we hier meemaken, maar vrees dat je daarvoor toch echt minstens een paar weken op bezoek moet komen. Zittend in een internetcafe in ' de grote stad' na onze eerste toeristische uitstapje lijkt de wereld van het ziekenhuis weer even ver weg. Gisteren met de dalla-dalla voor gevorderden (2 levende kippen onder onze voeten) naar een prachtig kratermeer om te kanoen. We wilden opeens niet meer blank zijn toen we een superchique lodge binnenstapten vol dikbuikige zwetende wazungu (Europeanen). We waren dan ook blij dat we onze gids konden afschudden en me zn 2-tjes alleen op het meer konden genieten van de vogels, nep-krokdillen (nile-lizards) en een ware doopplechtigheid in het meer.
We voelen ons helemaal thuis in ' ons' Machame. We dringen steeds verder door in de levenswereld van de mensen en de organisatie hier. Enerzijds ontzettend bijzonder, maar het levert ook een boel frustraties en vraagtekens op. Hoe dieper je doordringt, hoe meer je ziet van wat er misgaat, hoe meer je twijfelt over je eigen rol hier, en hoe meer ik me realiseer dat er nog zoveel is dat ik niet weet en niet begrijp op deze wereld. Donderdagavond weer wijze lessen en geruststellende woorden gehoord toen we de avond doorbrachten met onze ' doctor in charge' en zijn Nederlandse vriend, een gepensioneerde arts met veel Afrika ervaring, die ons vertelde dat ook hij na zoveel jaar nog steeds beseft hoeveel er niet te weten en te begrijpen is.
Buiten (en dankzij) een hoop filosofische gesprekken (jaah, succes verzekerd met de combi Annet en Ing) genieten we vooral! Vorige week een weekje obstetrie, 5 bevallingen gedaan, wederom fantastisch (mijn roeping toch gemist?), van dichtij geconfronteerd met het effect van vrouwenbesnijdenis bij de Masai, prachtige nachten met de verloskundigen die met ijsmuts over hun oren samen met mij Swahili-liedjes zongen, en als bekroning een geweldige bevalling waarbij in een paar uur tijd al mijn gemis van de echte arts-patientrelatie hier (ohhh, wat is een taalbarriere frustrerend!!) werd goedgemaakt. Een heel bijzondere avond, die eindigde met de geboorte van een heel mooi klein negermeisje met net zulke donkere ogen als ik, dat luistert naar de naam ' Inga Opu' . Jaaaah, ik ben vernoemd! Dat was wel even een traan-wegpinkmomentje...Weet zeker dat ik voortaan geregeld zal denken aan mijn kleine Swahili-naamgenootje in Afrika!
De integratie met de studenten hier prima, en als ons eigen vertrouwen in ons stemgeluid niet zo minimaal was, waren we al lang lid geweest van hun kerkkoor. Een heleboel enthousiaste jonge mensen van onze leeftijd, waarmee we ontzettend leuke discussies hebben over godsdienst, de wereldpolitiek, de verschillen in de wereld, en natuurlijk HIV.. De standaardvraag van iedereen hier is; ' waarom hebben jullie zo weinig HIV?' Gebruikt dan echt iedereen een condoom?' . Ondanks het groeiende inzicht hier, wordt zelfs onder deze intelligente, moderne jongeren het man-vrouw verschil in stand gehouden.. meisjes om 10 uur binnen, wat de jongens in hun weekend uitspoken en of ze uberhaupt thuiskomen maakt niet uit...
Misschien dat we alleen op gebied van de mannen (ongewild) een lichte bedreiging vormen voor de meiden. Al die jonge knullen, de Masai-patienten en zelfs de CO zien het wel zitten, zo'n mzungu. Mijn Masai-waarde wordt geschat op 80 koeien (nou pap, wat vnd je van het bod?), maar gelukkig geldt Rule number one (van de missionarisvrouw en al onze nieuwe mama's) nog steeds: ' no sex with africans' . Onze nieuwe verloofden ' Klaas-Jan en Winfred' komen goed van pas. Om toch enigszin strak te blijven hebben we samen met een studente alvast het eerste stuk van de Kili bedwongen, tot aan de Machame gate. Heerlijk, over het Afrikaanse rode zand tussen de kleurrijke mensen, met karrevrachten hooi en hout op weg naar onbekende bestemming. Toch over een paar weken de Kili gaan bedwingen??
Afgelopen week op de OPD weer een hoop gezien en gelukkig ook steeds meer in staat om zelf aan de slag te gaan. Naast een hele hoop luchtweginfecties, gastro-enteritis en (gelukkig voor Annette) steeds meer malaria,ook weer schrijnende gevallen. Een jongetje met epileptische insulten waarbij je bij binnenkomst meteen ziet dat hij congentale afwijkinge heeft en geretardeerd is, maar waar door niemand naar gekeken is. (tja, als ik mijn hollandse referentiekader even uitschakel realiseer ik me dat dat waarschijnlijk toch niets uitmaakt voor hem..) en een jongen met DM type 1 , convulsief door een hypo, die gelukkig adequaat behandeld wordt omdat onze CO net die dag ons Oxfordboekje had geleend, maar die we later weer convulserend aantreffen omdat de CO weliswaar had nagedacht, maar de ic-verpleegkundige zijn opdracht om een glucose-zoutinfuus te geven niet heeft opgevolgd... Toch heb ik het idee dat de mensen hier toch net een extra beschermengelje op hun schouder hebben zitten. Dat een patiente met een geruptureerde uterus en een foetus van 7 maanden in haar buikholte zelfs na 2 dagen wachten niet is doodgebloed, is zelfs voor mij een wonder... Mungu aikipendo is hier de leus,' als God het wil' . Zou er dan toch meer zijn dan ik denk?
-
06 November 2005 - 09:38
Marjo:
wat een verhalen weer zussie! die moeilijke rare geneeskunde woorden moet je me nog maar een keer uitleggen als je weer thuis bent. zou graag even een keertje bij je om de hoek komen kijken naar het leven daar. hier gaat alles zijn gangetje, tentamen is weer voorbij, ipv van paps naar mama mia! geweest, en nog heel wat meer! ik zal je binnenkort maar eens mailen!
dikke kuz kriel -
06 November 2005 - 09:43
Annette:
Lieve Ing, wat fantastisch om ook even jouw stukje terug te lezen. Alhoewel we samen echt al avondenlang praten over wat we hier allemaal meemaken, raken we om een voor mij nog steeds onbekende reden maar niet uitgepraat. Dat die combi SAMS en Uf toch ook blijkt te werken...;) Misschien is een minor filosofie voor ons allebei wel een goed idee, want welke levensvraag hebben we eigenlijk nog niet aangeroerd? Ing, kan me echt geen beter reismaatje voorstellen! (al had je me misschien wel meer moeten beschermen tegen de verleiding van onze eerste fles rode wijn van gister?!) -
06 November 2005 - 10:21
Oma Jannij:
Wat een verhalen weer,ik wens jullie veel sterkte want er komt wel veel om te verwerken voor jullie.
Ingeborg bedankt voor de mail.En blijf genieten,p.s.
is de Kili echt zo mooi?
Liefsen groet voor beiden.Oma. -
06 November 2005 - 10:28
Mams:
Hoi Ing,
Vgls. ons zitten jullie nu ook achter de compu op dit moment. Grappig idee!
Leuk en handig die nieuwe"verloofde".
Wie hoort bij wie? Voor ons wel handig om te weten.
Gisteren heerlijk dagje sauna gehad, straks weer werken. Liefs
én kus, mam -
06 November 2005 - 10:50
Stella:
Ha Ing! Wat geweldig om jouw verhalen te lezen. Ik zie het helemaal voor me: het brave braafburgermeisje Ing die alle huwelijksaanzoeken moet afslaan omdat ze jammergenoeg aan haar verloofde in nederland vastzit, die wel 150 koeien had geboden. Hopelijk heb je nog tijd om de nederlandse vlag op de top van de kili te planten. Geniet ervan. -
06 November 2005 - 19:30
Chris:
lieve ing,je verhalen zijn weer mooi en droefig,doet me denken aan opa die na een tijd in nigeria ook zei;ik zou het leven hier willen begrijpen maar hoe meer ik het probeer hoe minder ik er van snap.weet je trouwens dat opa ook midden in de nacht eens een afrikaansevrouw naar de kraamkliniek heeft gebracht die al een hele tijd vo had maar moest wachten van haar man tot na 24 uur omdat dat weer een dag geld scheelde.loop je voor mij ook een stukje van de kili?EN ZIJN JULLIE NET ZO VAN DE MANNen daar gecharmeerd als zij van jullie? geniet ze,liefs van ons vieren. -
06 November 2005 - 20:03
Ellen:
Heey Ingie, klinkt heel bijzonder allemaal. Zodra je weer teug bent moeten we echt bijkletsen ook, ik zou ook wel een bestuursdagboek kunnen schrijven, hihi. Geniet nog daar, je hebt het ook zeker verdient.
Liefs, Ellen -
06 November 2005 - 20:22
Papsel:
Wel inkie, dochter van mij, 80 koeien is erg veel, heel erg veel. Zeker in hun ogen. En daar vee, ja vee, voor de Masai maatstaf van welstand is achten ze je hoog of kopen ze zich in bij ons, in hun ogen, superieure blanke ras. Help ze, in je beste Swahili, maar uit deze droom. Die van dat inkopen. En wat die koeien betreft, dat vee, stel je voor mijn inkie voor vee? Nou jaa, nee dus. -
06 November 2005 - 22:27
Henk Compter:
ook weer een geweldig verhaal; wat een wereld als jullie dit met z'n tweeen meemaken. Kan je nieuwe vriend Winfred ruilen? Inge of 80 koeien? Ik weet wat hij kiest. En jij? -
07 November 2005 - 14:57
Lot:
Hee lieve ing, wat een mooie en heftige overpeinzingen hebben jullie daar zeg, voor de komende jaren weer genoeg stof tot nadenken lijkt me zo. Fijn dat jullie het ook zo gezellig hebben met z'n tweeen en dat je ook je verhaal bij de ander kwijt kunt, heerlijk! Ik ben inmiddels verhuisd naar mijn nieuwe kamer en hij is heel mooi! Dus als jullie terug zijn kom dan aub je foto's en verhalen laten zien/vertellen! kussen Lot -
07 November 2005 - 15:04
Engeland:
Hey Ing,
wat een verhaal weer zeg! Van al die medische termen weet ik helaas niet wat het allemaal betekend, maar klinkt indrukwekkend genoeg om te geloven dat het even wat anders is dan NL. Ik kan me er met jouw uitstekende schrijftalent iig wel iets bij voorstellen. Je wordt trouwens toch niet bekeerd daar in Afrika? Elke dag naar de kerk (zo vaak ga ik zelfs niet;) en die wonderen waar je over praat. Genoeg om over te filosoferen:) Ik ben benieuwt of je de Kili nog gaat bedwingen. Ik houd je berichten in de gaten. Heel veel succes verder.
Warm wishes,
JW -
07 November 2005 - 15:48
José:
ongelofelijk, wat een herkenning. ik kan me goed voorstellen hoe machteloos je je voelt aan de ene kant, maar toch ook hoopvol (als dat het goede woord is...) aan de andere kant, hoe kan het dat er nog zoveel goed gaat daar? Heerlijk om je verhalen te lezen, ik voel me alweer een beetje terug in afrika, maar helaas is hier de harde werkelijkheid van P2 en aanverwante zaken bezig.
Ingeborg, geniet ervan, hoe moed en zie de lol er af en toe van in!
josé
p.s. je bent vernoemd!!!! Heel erg lief! -
08 November 2005 - 17:38
Tante Annie:
Ben verbijsterd. Haast niet te verwerken wat jij
allemaal mee maakt.Lees en
her-lees jouw verhalen die je ons zo boeiend weet
te brengen. Kun je het allemaal zelf aan? Liefs
en sterkte, Tante Annie -
11 November 2005 - 01:33
Noor:
Hi Meiske:
Eindeloos. Wat enig het verhaal van inga-opu, een hele eer!
Wat maken jullie veel mee. Ongelooflijk. Zou best even een vliegje aan de muur willen zijn. Ik snap dat het een verbijsterende ervaring zal zijn, zo veel mee te maken en zoveel niet te weten of te begrijpen is. Dat is in velen werlerd delen zo en het is zelfs op mijn leeftijd niet te begrijpen, en toch zoek ik naar een antwoord.
Maak veel pfotos van de Kili en die lieve heerlijke kindjes daar.
80 koeien?????? Goede aanbieding hoor!
Reuze bedankt voor jouw eindelooze goede verhalen over jullie ervaringen. Ik stel het reuze op prijs.
Liefs, noor en lou -
12 November 2005 - 13:46
Marjo:
heey lieve zus! ook nog even hier op aanraden van je mams. bijlage bij mail kunnen we helaas niet openen :(
kus mar -
12 November 2005 - 16:37
Mams:
Lieve Ing,
Het openen is nu gelukt hoor! Heb al gereageerd. Hoop dat je het nog leest voor jullie de buitengebieden ingaan! En..... voorzichtig he! Liefs, mams -
15 November 2005 - 07:39
Julia:
Hai Ingeborg!
Prachtige verhalen, ik krijg steeds meer zin om zelf ook te vertrekken! De tickets hebben we in ieder geval al!
Geniet ze! Julia -
20 November 2005 - 21:37
Vader Van Annette:
Vandaag met Annette gesproken; beiden maken kennis met tribale gebeurtenssen; kijkt uit naar de up-date van deze site. -
23 November 2005 - 19:08
Anke:
Hallo Ingeborg,
Je kent me niet, ik ben één van de receptionistes van de hof en dus een collega van je moeder. Steeds als wij samen dienst hebben, kijken we op jullie side. Ik ben een fan van doktersromans om te lezen, maar dit slaat werkelijk alles, 2 artsen die in opleiding zijn en dan zulke verhalen schrijven ik smul ervan. En blijf jullie zeker volgen met zéér veel oprechte belangstelling, houd jullie goed en blijf vertellen op jullie side.
Trouwens het is op dit moment best wel waterkoud, dus jullie zullen vast wel blij zijn in dat warme land.
De groeten van Anke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
