Oh my Buddha! Verzopen in de tropen...

Na ons zeer inspirerende bezoek aan de highlights van Vientiane (lees: de plaatselijke bowlingbaan) hebben we snel de bus genomen naar Thakhek, een plaatsje in het midden van Laos, vanwaar we een trekking van 2 dagen door een National Park vol grotten en karstgebergte zouden maken. Nou, dat is dus geen trekking maar een ware survivaltocht geworden, die we niet snel zullen vergeten…. De avond vantevoren kwamen we Nederlanders tegen die net terug kwamen van dezelfde trekking; ze waren erg enthousiast maar vertelden dat het wel erg pittig was omdat ze door de vele regenval regelmatig tot hun knieën door het water moesten waden. Ach, dachten wij: een beetje uitdaging kunnen we best aan! Die nacht bleef het echter regenen….
De volgende dag met gids Me (onze eigen smurf, slechts 1.48 m lang, maar vol grappen) en 2 Amerikaanse vrouwen op pad; het eerste stuk was al flink door de blubber waden en regelmatig tot je knieën door het water, maar wel een prachtige omgeving en op die blubber waren we toch voorbereid!? Onderweg nog getracht een vastgelopen tractor uit de modder te duwen, helaas zat ie daarna nog vaster..Na een heerlijke lunch in een dorpje en een bijzonder kraambezoek aan een 5 uur oude baby gingen we echt onbewoond gebied in. En toen bleek het water in de 2 dagen sinds de vorige trekking toch wel erg gestegen te zijn.... dat werd dus een soort aquajoggen voor gevorderden en uiteindelijk een fikse zwemtraining; toen we bij een (normaal rustig) stroompje kwamen waar de brug volledig onder water stond en Me zei dat we moesten zwemmen dachten we eerst dat hij een grapje maakte. Dat bleek dus niet zo te zijn, maar toch was het nog best een leuk avontuur. Maar toen Ing even later tot haar middel door het water wadend met haar rugzak op haar hoofd opeens kopje onder ging omdat het water ook hier erg hoog stond, werd het al minder grappig. Uiteindelijk kwamen we bij een grot aan waar we doorheen moesten. Normaal doe je dit lopend of zwemmend maar dat kon al niet meer, en dus werden het bootjes; nou ja, meer een soort lekke mandjes waardoor we 1 voor 1, ondertussen water uit de boot scheppend, die donkere grot door moesten... niet helemaal verantwoord. Toen we na 3 bootetappes de grot uitkwamen zagen we overal:.....water....het leek de film Waterworld wel! Uiteindelijk kwamen we al in de schemering aan in een dorpje waar we een homestay hadden. Heerlijk gegeten en een bijzondere ceremonie meegemaakt om ons geluk te wensen in ons leven en op onze reis. Het hielp alleen niet echt want 's nachts bleef het regenen.'S ochtends was het voor idereen duidelijk dat verder gaan met de trekking echt geen optie was. Alleen moesten we nog terugkomen naar de stad...Me ging op pad om de weg te verkennen en te kijken of hij een vervoermiddel kon regelen om ons op te laten halen. Binnen een half uur was hij terug; 'we have to go NOW, the water is rising'. En dus zijn we letterlijk weggevlucht voor het water, 10 km lang lopend/wadend tot je middel door het water, en een stukje op de tractor met om ons heen alleen maar water. We voelden ons (of waren?) net vluchtelingen in overstroomd gebied. Uiteindelijk kwamen we in een dorp waar de telefoon weer bereik had en we opgepikt konden worden. Wat waren wij blij met een douche en droge kleren. Net niet verzopen in de tropen dus... Tja, regentijd is regentijd... Tot onze verbazing kregen we zelfs nog een deel van het geld van de trekking terug, en ook het geld voor het reeds geboekte tripje naar een grot van 7 km lang voor de volgende dag (je raad het al...ook daar was het water te hoog... ach, onze ervaringen met grotten in Laos waren toch al niet optimaal..).

Op zoek naar de zon zijn we samen met Stella naar het zuiden getrokken. De zon liet helaas nog een paar dagen op zich wachten, dus hebben we maar een bioscoopavondje in onze hotelkamer gehouden en genoten van alle Laotiaanse lekkernijen. Verder lekker met plaatselijk vervoer en zelfs een stukje liftend What Po, het Angkor Wat van Laos bezocht en de dag erna een tourtje over het Bolavenplateau gedaan.

Daarna hebben we gelukkig de zon gevonden op de '4000 islands' in de Mekong. Heerlijk 3 dagen in een hangmat gehangen, ervaringsdeskundige geworden in de katerverwekkende capaciteiten van de nationale whiskey 'lao lao' en eenmaal hersteld op een fietsje de eilanden rondgecrossd. Ook hebben we onder leiding van een soort plaatselijke legergeneraal gekajakt. De driftige fluitsignalen van onze gids met bijbehorende verwarrende richtingsinstructies zorgden ervoor dat Harm en Ing samen hopsakee met kajak en al omsloegen en in de Mekong lagen, maar gelukkig hadden we ons bootje en onszelf snel weer recht overeind voor we de grens met Cambodja overdreven. Aan de Cambodjaanse zijde van de rivier gingen we op zoek naar de zeer zeldzame Irrawaddy dolfijnen, en tegen onze verwachting in (sceptische Hollanders) hebben we er ook heel veel gezien!

Gisterochtend zijn we na een roerend afscheid van onze topreisgenoot Stel naar Cambodja vertrokken. Een reis met de nodige hindernissen, zoals dat er nou eenmaal bijhoort... Maar Cambodja is wel even een cultuurschok na het rustige en relaxede Laos. Eerst natuurlijk 4 keer opnieuw een dollar moeten betalen aan de grens voor allerlei vage bureaucratische handelingen, en opnieuw de thermometer in het oor voor de Mexicaanse griep (nee moeders, we zijn nog steeds niet ziek). We hadden een ticket naar Siem Reap geboekt met een overnachting in een stad halverwege. Toen bleek opeens dat we niet in die stad konden overnachten omdat er geen bussen waren die ons de volgende dag verder konden brengen...jaja... dus moesten we verder mee naar Pnom Penh, de hoofdstad, 3 uur extra reistijd, om daar te overnachten. Eerst waren we nog best blij met dat extra ritje omdat onze bus in het donker opeens een heuse discobus werd met lekkere beat en flikkerende lichtjes, inclusief extra lichteffecten bij elke toeter van de chauffeur (en toeteren doen ze hier 10x per minuut). Maar uiteindelijk verging het lachen ons n beetje; Door de tuktukmaffia naar n brak guesthouse gebracht om n paar uurtjes te slapen. 's ochtends stond de beloofde 'free pick up' natuurlijk niet klaar, en eenmaal op het busstation bleek dat niemand op ons gerekend had en er geen plek meer was in de bus. Middels een goed gesprek door mediator Harm konden we uiteindelijk een uur later met de bus mee, én zou er in Siem Reap ter compensatie gratis vervoer naar een guesthouse zijn. En vanaf toen ging Cambodja gelukkig weer punten scoren; de beloofde pick-up stond er zowaar, en we zijn echt beland in het meest relaxede guesthouse dat je je kunt voorstellen...Prince Mekong Villa doet zn naam eer aan! Een topkamer zonder mieren of vieze lakens, met gratis ontbijt, was en fietsen en exclusieve tips van manager Eric (een Zwitser)over de beste sluiproutes om Angkor te bezoeken en de toeristenmassa te omzeilen. Vanaf morgen gaan we ons dus 3 dagen onderdompelen in de cultuur van Cambodja. Om half 5 (!!) staat het ontbijt klaar waarna we op de fiets de zonsopgang boven Angkor gaan bewonderen. Jaaah, het leven van een backpacker is zwaar....